Wolf 359
|
|||||||
 Wolf 359 to czerwono-pomarańczowa gwiazda powyżej środka tego zdjęcia |
|||||||
| Dane obserwacyjne (J2000) | |||||||
| Gwiazdozbiór | Lew | ||||||
| Rektascensja | 10h 56m 28,865s | ||||||
| Deklinacja | +07° 00′ 52,77″ | ||||||
| Paralaksa (π) | 0,4183 ± 0,0025[1]″ | ||||||
| Odległość | 7,797 ± 0,047 ly 2,391 ± 0,014 pc |
||||||
| Wielkość obserwowana | 13,507 ± 0,006[1]m | ||||||
| Ruch własny (RA) | -3842[1] mas/rok | ||||||
| Ruch własny (DEC) | -2725[1] mas/rok | ||||||
| Prędkość radialna | 13 ± 5[1] km/s | ||||||
| Charakterystyka fizyczna | |||||||
| Rodzaj gwiazdy | czerwony karzeł | ||||||
| Typ widmowy | M6,5 V | ||||||
| Masa | 0,07 - 0,1 M☉ | ||||||
| Promień | 0,16 R☉ | ||||||
| Wielkość absolutna | 16,65m | ||||||
| Wiek | 100–350 mln lat | ||||||
| Temperatura | 2800 ± 100 K | ||||||
| Alternatywne oznaczenia | |||||||
|
|||||||
Wolf 359 (CN Leo) – czerwony karzeł, gwiazda niewidoczna gołym okiem, położona w gwiazdozbiorze Lwa w odległości 7,8 roku świetlnego. Jest to jedna z gwiazd najbliższych Ziemi, piąta pod względem odległości od Układu Słonecznego.
Spis treści
Właściwości fizyczne[edytuj]
Jest to młoda gwiazda, licząca mniej niż miliard lat, która ze względu na niewielką masę będzie przebywać na ciągu głównym jeszcze przez dziesiątki miliardów lat. Jest gwiazdą bardzo aktywną, jej jasność potrafi zmieniać się w skali minut. Jest zaliczana do gwiazd zmiennych typu UV Ceti.
Jej promień to ok. 110 000 km (0,16 promienia Słońca), masa Wolfa 359 szacowana jest na ok. 0,07-0,10 mas Słońca, jasność zaś stanowi zaledwie 0,001 jasności naszej Dziennej Gwiazdy. Temperatura powierzchni (fotosfery) to 2800 K; jest ona dostatecznie niska, aby istniały niektóre związki chemiczne, jak woda i tlenek tytanu(II), których linie absorpcyjne zostały zaobserwowane w widmie gwiazdy.
Wolf 359 w fikcji[edytuj]
W serialu science-fiction Star Trek: Następne pokolenie Wolf 359 jest miejscem ważnej bitwy między flotą Zjednoczonej Federacji Planet i pojedynczym sześcianem Borga, zakończonej klęską Federacji[2].
Zobacz też[edytuj]
Przypisy[edytuj]
Bibliografia[edytuj]
- Ya.V. Pavlenko, H.R.A. Jones, Yu. Lyubchik, J. Tennyson i inni. Spectral energy distribution for GJ406. „Astronomy and Astrophysics”. 447 (2), s. 709–717, 2006. DOI: 10.1051/0004-6361:20052979. Bibcode: 2006A&A...447..709P.
