Wybory parlamentarne w Bułgarii w 2009 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bułgaria
Godło Bułgarii
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Bułgarii

Wikiprojekt Polityka

Wybory parlamentarne w Bułgarii odbyły się 5 lipca 2009 roku, chociaż ze względu na bliską datę wyborów do Parlamentu Europejskiego (7 czerwca) część polityków postulowała o wyznaczenie jednego terminu dla obu głosowań[1].

Wybory odbyły się w terminie konstytucyjnym. Po raz pierwszy zastosowano ordynację mieszaną, proporcjonalno-większościową, przy czym 209 posłów zostało wybranych w systemie proporcjonalnym, a 31 według ordynacji większościowej.

Nadspodziewanie wysokie zwycięstwo w wyborach odniosła założona w 2006 centroprawicowa partia Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii, której zabrakło tylko 5 mandatów do większości bezwzględnej. Klęskę poniosła koalicja sprawująca władzę w latach 2005-2009: Bułgarska Partia Socjalistyczna i Ruch na rzecz Praw i Wolności zdobyły odpowiednio 40 i 38 mandatów, natomiast trzeci koalicjant, Narodowy Ruch na rzecz Stabilności i Postępu, nie zdołał przekroczyć 4-procentowego progu wyborczego.

Reforma systemu wyborczego w kwietniu 2009[edytuj | edytuj kod]

Wprowadzenie ordynacji mieszanej[edytuj | edytuj kod]

Na 3 miesiące przed wyborami Zgromadzenie Narodowe uchwaliło nową ordynację wyborczą[2]. System proporcjonalny zamieniono systemem mieszanym, proporcjonalno-większościowym. Zdecydowano, że 209 posłów zostanie wybranych według ordynacji proporcjonalnej, natomiast 31 według ordynacji większościowej. Terytorium kraju podzielono na 31 okręgów wyborczych, pokrywających się z obwodami Bułgarii, przy czym Sofię podzielono na trzy okręgi, zaś w obwodzie płowdiwskim wydzielono miasto Płowdiw i obszar pozamiejski. We wszystkich okręgach wyborczych głosujący wybierali kandydatów z regionalnej listy proporcjonalnej oraz jednego kandydata z regionalnej listy większościowej. Wyniki części proporcjonalnej zostały przeliczone na liczbę mandatów przy zastosowaniu Metody Hare’a-Niemeyera, natomiast z listy większościowej automatycznie do parlamentu dostał się kandydat z największą liczbą głosów.

Próba podniesienia progu wyborczego dla koalicji[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2009 głosami rządzącej koalicji oraz ugrupowań nacjonalistycznych Zgromadzenie Narodowe uchwaliło również poprawkę do systemu wyborczego, zakładającą podniesienie progu wyborczego dla koalicji z 4 do 8%[3]. Przeciwko temu rozwiązaniu zaprotestowały balansujące na granicy progu partie prawicowe i ludowe zgromadzone w tzw. Niebieskiej Koalicji, które oskarżyły rządzących o samowolną i niedemokratyczną próbę wyeliminowania przeciwników politycznych z udziału w wyborach. Wyborczy wynik prawicy mógł być o tyle istotny dla konstrukcji przyszłego rządu: liderzy prowadzącej we wszystkich sondażach partii Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii podkreślali, że - jeśli nie zdobędą bezwzględnej większości głosów - jedynym partnerem, z którym będą rozmawiać o powołaniu wspólnego gabinetu, będzie właśnie Niebieska Koalicja[4]. Stanowczo zaprzeczali, że istnieje możliwość utworzenia rządu z socjalistami[5]. Zresztą także ówczesny premier i lider BSP Sergej Staniszew zastrzegł, że nie widzi możliwości współpracy z GERB-em[6].

Poprawkę do systemu wyborczego, w oczywisty sposób uderzającą w opozycję, skrytykowali niektórzy członkowie BSP, m.in. wicepremier i minister spraw zagranicznych Iwajło Kałfin[7]. Przeciwko zmianie opowiedział się również były lider BSP prezydent Georgi Pyrwanow, który 15 kwietnia zgłosił wobec niej weto[8]. Jednakże tydzień później parlament weto odrzucił[9] i dopiero decyzja Trybunału Konstytucyjnego, który 12 maja anulował nowelę[10], definitywnie rozwiązała problem podwyższenia progu wyborczego.

Wybory do Parlamentu Europejskiego w czerwcu[edytuj | edytuj kod]

Istotnym miernikiem rozkładu sympatii dla bułgarskich partii politycznych były wybory do Parlamentu Europejskiego, które odbyły się 7 czerwca, czyli miesiąc przed wyborami parlamentarnymi. Zgodnie z wcześniejszymi przewidywaniami, zwycięzcą okazał się GERB (Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii) mera Sofii Bojka Borisowa, który wprowadził pięciu posłów (24,4%). Mniejsze poparcie zyskały rządzące Bułgarska Partia Socjalistyczna (18,5%) oraz Ruch na rzecz Praw i Wolności (14,1%). Trzeci z koalicjantów, Narodowy Ruch na rzecz Stabilności i Postępu byłego cara Symeona Sakskoburggotskiego, niespodziewanie zdobył 8% i dwa mandaty eurodeputowanych, choć sondaże przedwyborcze wskazywały, że partia ta może w ogóle nie przekroczyć progu wyborczego[11].

Formowanie bloków koalicyjnych[edytuj | edytuj kod]

Wyniki głosowania[edytuj | edytuj kod]

Wyniki uzyskane przez poszczególne komitety wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Komitet Wyborczy Lider Liczba otrzymanych głosów Procent głosów Liczba mandatów
w systemie
proporcjonalnym
Liczba mandatów
w systemie
większościowym
Całkowita liczba mandatów
Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii Bojko Borisow 1 678 641 39,72% 90 26 116
Koalicja na rzecz Bułgarii Sergej Staniszew 748 147 17,70% 40 0 40
Ruch na rzecz Praw i Wolności Ahmed Dogan 610 521 14,45% 33 5 38
Ataka Wolen Siderow 395 733 9,36% 21 0 21
Niebieska Koalicja Martin Dimitrow
i Iwan Kostow
285 662 6,76% 15 0 15
Porządek, Prawo i Sprawiedliwość Jane Janew 174 582 4,13% 10 0 10
LIDER Kynczo Filipow 137 795 3,26% 0 0 0
Narodowy Ruch na rzecz Stabilności i Postępu Symeon Sakskoburggotski 127 470 3,02% 0 0 0
Partia Zielonych Andrej Kowaczew,
Denica Petrowa
i Petko Kowaczew
21 841 0,52% 0 0 0
Koalicja „Dla Ojczyzny” Mładen Kazakow 11 524 0,27% 0 0 0
Bułgarska Koalicja Lewicowa Ilija Bożinow, Iwan Genow
i Petko Todorow
8 762 0,21% 0 0 0
Związek Sił Patriotycznych „Zasztita” Jordan Weliczkow 6 368 0,15% 0 0 0
Ruch Polityczny Socjaldemokraci Nikołaj Kamow 5 004 0,12% 0 0 0
Bułgarski Związek Narodowy „Nowa Demokracja” Bogdan Jocow 3 813 0,09% 0 0 0
Inna Bułgaria Bożidar Tomalew 3 455 0,08% 0 0 0
Partia Liberalnej Alternatywy i Pokoju Nikołaj Ninow 2 828 0,07% 0 0 0
Zjednoczenie Bułgarskich Patriotów Julij Abadżijew 2 175 0,05% 0 0 0
Narodowy Ruch na rzecz Ocalenia Ojczyzny Todor Raszew 1 874 0,04% 0 0 0
Koalicja BLZCh[17] Stefan Liczew --- --- --- --- ---
WMRO - Bułgarski Ruch Narodowy[17] Krasimir Karakaczanow --- --- --- --- ---
Razem --- 4 226 194 100,0% 209 31 240

Statystyki wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Liczba uprawnionych do głosowania 7 129 965
Liczba głosujących 4 323 581
Frekwencja wyborcza (%) 60,20
Liczba głosów nieważnych 97 387
Liczba głosów ważnych 4 226 194

Ocena wyborów przez zagraniczną misję obserwacyjną[edytuj | edytuj kod]

Wybory były nadzorowane przez 40 obserwatorów wysłanych przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy (ZPRE) i Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE)[18]. Dzień po wyborach szef misji ZPRE, Tadeusz Iwiński, poinformował, iż stwierdzono szereg nieprawidłowości w przebiegu procesu wyborczego. W raporcie[19] sporządzonym przez obserwatorów wspomniano m.in. o praktyce handlu głosami wyborczymi, braku zaufania społecznego do demokracji, politycznym cynizmie elit i zmianach w ordynacji wyborczej dokonywanych tuż przed głosowaniem. Delegaci ZPRE jednogłośnie zdecydowali o zarekomendowaniu wznowienia monitoringu Bułgarii, zawieszonego od czasu przyjęcia kraju do Unii Europejskiej[20].

Colin Munro, szef misji OBWE, stwierdził, iż w ogólności wybory zostały przeprowadzone właściwie, jednak zaobserwowano i poważne naruszenia. Wymiar sprawiedliwości nie miał możliwości skutecznej i szybkiej interwencji tam, skąd docierały sygnały o nieprawidłowościach. Zdaniem Munro, kupowanie głosów było nagminnym procederem, co zostało zresztą nagłośnione przez bułgarskie media. Obserwator zauważył, że system większościowy się nie sprawdził, a rozdział mandatów nie odzwierciedlił rzeczywistych preferencji wyborców. Zarekomendował, by przyszłe wybory były koordynowane przez neutralną politycznie komisję wyborczą, a nie przez komisję złożoną z przedstawicieli wszystkich partii. Munro negatywnie ocenił decyzję sądu o zwolnieniu z aresztu na czas wyborów członków gangu „bracia Galewowie”, którzy ubiegali się o mandaty. W kwestii tzw. turystyki wyborczej, polegającej na masowym dowożeniu autokarami przesiedleńców bułgarskich żyjących w Turcji, tak by mogli zagłosować w miejscu urodzenia, Munro zasugerował, by nowa ekipa rządząca jak najszybciej zajęła się ograniczeniem tego zjawiska.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. „Setimes”: Bulgarian president announces date for EP elections (Dostęp 1 czerwca 2009)
  2. „DarikNews.bg”: На изборите гласуваме по смесена система (w tłum. W wyborach głosujemy według systemu mieszanego) (Dostęp 13 kwietnia 2009) (bułg.)
  3. „Novinite”: Bulgaria Introduces Mixed System for General Elections 2009 (Dostęp 1 czerwca 2009)
  4. „Novinite”: Former GERB Speaker: Our Only Possible Partner Is Blue Coalition. novinite.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-27)]. (Dostęp 1 czerwca 2009)
  5. Tamże oraz „Novinite”: Bulgaria GERB Firmly Rejects Rumors of Coalition with Socialists, Ethnic Turks (Dostęp 1 czerwca 2009)
  6. „Novinite”: Bulgaria PM: No Chance of Coalition with Borisov's GERB (Dostęp 1 czerwca 2009)
  7. „Novinite”: Bulgaria Foreign Minister: 8% Coalition Election Threshold Nonsense (Dostęp 1 czerwca 2009.)
  8. Bułgaria: prezydent zawetował ordynację wyborczą (Wpis z 15 kwietnia).. bulgaricus.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-10)]. (Dostęp 1 czerwca 2009)
  9. Parlament odrzucił weto prezydenta - próg 8 proc. dla koalicji zostaje (Wpis z 22 kwietnia).. bulgaricus.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-10)]. (Dostęp 1 czerwca 2009)
  10. Niższe progi wyborcze w Bułgarii (Wpis z 12 maja).. bulgaricus.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-10)]. (Dostęp 1 czerwca 2009)
  11. „Dnevnik”: За два мандата повече, или битката за 200 хиляди гласа (w tłum. O dwa mandaty więcej czyli bitwa o 200 tysięcy głosów) Sondaż przedwyborczy z 4 czerwca 2009. (bułg.)
  12. „Novinite”: Bulgaria Right-Wing Coalition Alarms Europe about Registration (Dostęp 1 czerwca 2009).
  13. Bulgaria Rightist Coalition Allowed to Take Part in Parliament Elections (Dostęp 1 czerwca 2009).
  14. Дискретният милионер Христо Ковачки (w tłum. Dyskretny milioner Christo Kowaczki). Artykuł w portalu informacyjnym Vesti.bg (bułg.)
  15. Prognoza przedwyborcza z 2 lipca 2009 według gazety Дневник.(bułg.)
  16. Decyzja Centralnej Komisji Wyborczej o anulowaniu rejestracji. cik2009.bg. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-28)]. (bułg.).
  17. a b Rejestracja partii w wyborach anulowana przez Centralną Komisję Wyborczą.
  18. „Gazeta Wyborcza”: Trwają wybory parlamentarne w Bułgarii (Dostęp 5 lipca 2009)
  19. Raport z misji obserwacyjnej podczas wyborów parlamentarnych w Bułgarii w 2009 (bułg.)
  20. „Dnevnik”: ПАСЕ ще поиска връщане на постоянния мониторинг на България (w tłum. Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy zarekomenduje wznowienie monitoringu Bułgarii). (Dostęp 6 lipca 2009)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]