Wydział Historii Partii

Wydział Historii Partii przy KC PZPR
	KC PZPR
	; Siedziba przy ul. Pięknej 10
Data założenia	1946
Data likwidacji	1957
Typ	badawczy
Państwo	Polska
Adres	Warszawa, ul. Piękna 10
Dyrektor	Tadeusz Daniszewski
	Położenie na mapie Warszawy Wydział Historii Partii przy KC PZPR
	Położenie na mapie Polski Wydział Historii Partii przy KC PZPR
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Wydział Historii Partii przy KC PZPR
	52°13′27,34″N 21°01′28,78″E/52,224261 21,024661

Wydział Historii Partii – jednostka organizacyjna istniejąca w latach 1946–1957 przy Komitecie Centralnym Polskiej Partii Robotniczej, następnie KC Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Placówka zajmowała się badaniem dziejów ruchu robotniczego.

Historia i działalność

Instytucja ta uzyskała faktyczny monopol w dziedzinie najnowszej historii, a w szczególności w historii ruchu robotniczego. Kontroli poddana została cała nauka historyczna, archiwa i biblioteki, instytucje wydawnicze. Dysponując nieograniczonymi możliwościami finansowymi i odpowiednio dobranym licznym personelem instytucja ta stała się narzędziem niszczenia i deprawacji nauki historycznej. Pod kontrolą WHP dokonana została czystka w bibliotekach. Tylko kilkanaście bibliotek w kraju uzyskało przywilej założenia tzw. działu prohibitów. Inne zobowiązane były przesyłać wszystkie zakazane książki do Biblioteki Narodowej w Warszawie^[1].

Wydział Historii Partii wydał niewiele monografii. Koncentrowano się raczej na publikacjach popularnych, a także na edycjach źródłowych. Te ostatnie (fałszerstwa^[2]) przyczyniły się zakończenia działalności tej instytucji. Konsekwencją powszechnej krytyki było jego rozwiązanie w styczniu 1957^[3]. Kontynuacją działalności tej instytucji by utworzony w 1957 roku Zakład Historii Partii przy KC PZPR.

Kierownictwo Wydziału Historii Partii przy KC PPR

1946–1947 – Regina Kobryńska
1947–1948 – Maria Turlejska

Kierownictwo Wydziału Historii Partii przy KC PZPR^[4]

1948–1957 – Tadeusz Daniszewski

Siedziba

Mieściła się w Pałacu Rembielińskich z 1859 (proj. Franciszek Maria Lanci) przy ul. Pięknej 10 (1955)^[5].

Bibliografia

Barbara Jakubowska: Wydział Historii Partii KC PZPR – krytyka, samokrytyka i autokrytyka [w:] Historia. Społeczeństwo. Wychowanie, Rzeszów 2003, s. 211–219.
Tadeusz Rutkowski: Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego Warszawa 2007, s. 74–81, 331–335.
Tadeusz Rutkowski: Rola Wydziału Historii Partii KC PPR/PZPR w kształtowaniu polityki historycznej w Polsce (1946–1956) [w:] Pamięć i polityka historyczna, Łódź 2008, s. 357–371.
Tadeusz Rutkowski: Tworzenie zrębów mitu. działalność Wydziału Historii Partii Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej na polu propagandy dziejów ruchu robotniczego [w:] Polska Partia Robotnicza 1944 – 1948, Studia i szkice, Rzeszów 2014, s. 262–273.
Tomasz Siewierski: Komuniści i historycy. Polski ruch robotniczy w badaniach uczonych w PRL – wybrane aspekty [w:] Partia komunistyczna w Polsce. Struktury – ludzie – dokumentacja, Lublin – Radzyń Podlaski 2012, s. 463–479.
Paweł Korzec: Materiały do studiów nad historiografią Polski Ludowej (w zakresie historii najnowszej), „Zeszyty Historyczne”, 1971, z. 20, s. 43–58.

Zobacz też

Przypisy

↑ Paweł Korzec, Materiały do studiów nad historiografią Polski Ludowej (w zakresie historii najnowszej), „Zeszyty Historyczne”, 1971, z. 20, s. 51
↑ Chodzi o takie publikacje jak: KPP. Uchwały i rezolucje, red. i wstęp Tadeusz Daniszewski, Felicja Kalicka i Szymon Zachariasz, Warszawa 1954; KPP w obronie niepodległości Polski. Materiały i dokumenty, red. Felicja Kalicka, Józef Kowalski i Szymon Zachariasz, Warszawa 1955; SDKPiL w rewolucji 1905 roku. Zbiór dokumentów z lat 1904–1907, red. kolegium pod kier. Tadeusza Daniszewskiego, Witold Kolski; W służbie ludu pod sztandarem KPP, Warszawa 1955; por. Piotr Gontarczyk, Poprawianie historii PPR. Metody fałszowania źródeł historycznych w pierwszej edycji dokumentów PPR, „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej” 5 (2005), nr 1/2 (48/49), s. 33–49.
↑ Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007, s. 331–335, ISBN 978-83-235-0318-7
↑ Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański, Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948–1990, red. Krzysztof Persak, Warszawa 2000, s. 115.
↑ Spis telefonów województwa warszawskiego i m. st. Warszawy na rok 1955

[1] Paweł Korzec, Materiały do studiów nad historiografią Polski Ludowej (w zakresie historii najnowszej), „Zeszyty Historyczne”, 1971, z. 20, s. 51

[2] Chodzi o takie publikacje jak: KPP. Uchwały i rezolucje, red. i wstęp Tadeusz Daniszewski, Felicja Kalicka i Szymon Zachariasz, Warszawa 1954; KPP w obronie niepodległości Polski. Materiały i dokumenty, red. Felicja Kalicka, Józef Kowalski i Szymon Zachariasz, Warszawa 1955; SDKPiL w rewolucji 1905 roku. Zbiór dokumentów z lat 1904–1907, red. kolegium pod kier. Tadeusza Daniszewskiego, Witold Kolski; W służbie ludu pod sztandarem KPP, Warszawa 1955; por. Piotr Gontarczyk, Poprawianie historii PPR. Metody fałszowania źródeł historycznych w pierwszej edycji dokumentów PPR, „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej” 5 (2005), nr 1/2 (48/49), s. 33–49.

[3] Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007, s. 331–335, ISBN 978-83-235-0318-7

[4] Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański, Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR 1948–1990, red. Krzysztof Persak, Warszawa 2000, s. 115.

[5] Spis telefonów województwa warszawskiego i m. st. Warszawy na rok 1955

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]