Wzór Perrona

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wzór Perrona – twierdzenie analitycznej teorii liczb, które pozwala wyrazić sumę częściową wartości danej funkcji arytmetycznej przy pomocy skojarzonego z nią szeregu Dirichleta. Twierdzenie zostało nazwane po Oskarze Perronie. Wykorzystuje się je w dowodzie twierdzenia o liczbach pierwszych, aby problem dyskretny przeformułować w kategoriach funkcji zeta Riemanna[1].

Treść twierdzenia[edytuj | edytuj kod]

Zapisywać będziemy , aby dla danej liczby zespolonej wyrazić jej część rzeczywistą i urojoną.

Niech

będzie szeregiem Dirichleta zbieżnym bezwzględnie dla . Niech , będą dowolnymi liczbami rzeczywistymi. Wówczas, dla zachodzi równość

,

gdzie

zapis oznacza, że ostatni składnik sumy pomnożony jest przez , gdy jest liczbą całkowitą. W szczególności, gdy , to

.

Korzystając z odwrotnej transformacji Mellina, treść dowodu można zapisać jako

,

gdzie [2].

Dowód[edytuj | edytuj kod]

jest częścią rzeczywistą zmiennej pod całką, więc szereg jest zbieżny bezwzględnie i jednostajnie na każdym zwartym podzbiorze półpłaszczyzny . Stąd

.

Powyższą sumę można rozdzielić na części, gdzie , i ewentualnie trzeci składnik.

,

przy czym zapis oznacza, że ostatnie wyrażenie uwzględnia się wtedy i tylko wtedy, gdy jest liczbą całkowitą. Reszta dowodu wynika z tożsamości

prawdziwej dla dowolnych liczb rzeczywistych , oraz z nierówności

prawdziwej dla . Dla ,

.

Zaś jeśli , to

,

gdzie oznacza część całkowitą liczby. Występujący czynnik będący szeregiem jest skończony, więc prawa strona dąży do 0 gdy . To dowodzi wzór Perrona[2].

Przykłady[edytuj | edytuj kod]

Klasyczne przykłady wykorzystania wzoru Perrona dotyczą przede wszystkim funkcji zeta Riemanna. Wszystkie one dotyczą przedstawienia funkcji na półpłaszczyźnie , ze względu na charakter twierdzenia.

,

,

gdzie oznacza funkcję Mertensa,

gdzie jest drugą funkcją Czebyszewa[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Eric W. Weisstein: Perron's Formula. Wolfram MathWorld. [dostęp 2024-04-29]. (ang.).
  2. a b c Tom M. Apostol, Introduction to Analytic Number Theory, „Undergraduate Texts in Mathematics”, 1976, s. 245-246, DOI10.1007/978-1-4757-5579-4, ISSN 0172-6056.