Przejdź do zawartości

Zdzisław Pietrucha

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Pietrucha
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1928
Wola Aleksandra

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 1996
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1946–1992

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Zdzisław Pietrucha (ur. 25 kwietnia 1928 w Woli Aleksandra, zm. 21 grudnia 1996 w Warszawie) – generał brygady WP.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława (1901-1977), rolnika i Stefanii z Chodkowskich (1909-1944), zastrzelonej przez Niemców. Do wybuchu wojny 1939 uczył się w szkole podstawowej w Legionowie, w 1944 skończył tajne gimnazjum w Warszawie. Od jesieni 1944 do stycznia 1945 w obozie pracy przymusowej przy budowie umocnień na zachodnim Mazowszu, skąd zbiegł. Po wojnie zgłosił się do wojsk lotniczych WP, jednak nie został przyjęty ze względów zdrowotnych. W latach 1946–1947 uczył się w Technicznej Szkole Lotniczej w Warszawie, później został mechanikiem (w stopniu starszego sierżanta podchorążego) w 2. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Krakowie. Od sierpnia 1948 starszy mechanik, od lutego 1949 technik klucza lotniczego, od lipca 1949 w stopniu chorążego. Od 25 XI 1950 starszy technik eskadry w 2. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, a od stycznia 1951 w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”. Od stycznia 1952 inżynier eksploatacji, a od maja 1952 pomocnik dowódcy pułku do spraw eksploatacji - starszy inżynier pułku. W 1952 zdał maturę w Technikum Mechanicznym w Warszawie. Od maja 1953 starszy inżynier Wydziału Lotnictwa Myśliwskiego Zarządu Inżynieryjno-Lotniczego w Dowództwie Wojsk Lotniczych w Poznaniu. W latach 1954–1959 studiował na Fakultecie Wojsk Lotniczych Wojskowej Akademii Technicznej. Studia ukończył 7 października 1959 z dyplomem inżyniera -mechanika. Po ukończeniu studiów został starszym inżynierem lotnictwa myśliwskiego Wydziału Eksploatacji Samolotów i Silników Zarządu Inżynieryjno-Lotniczego Dowództwa Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju, a w lipcu 1960 objął stanowisko starszego inżyniera lotnictwa myśliwsko-szturmowego Wydziału Eksploatacji Samolotów i Silników Oddziału Eksploatacji i Remontu Polowego Zarządu Inżynieryjno-Lotniczego Dowództwa Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju w Warszawie. Od 4 lipca 1962 szef Oddziału Inżynieryjno-Lotniczego - główny inżynier Szefostwa Lotnictwa OPK w Dowództwie Wojsk Obrony Powietrznej Kraju w Warszawie. Po zmianie etatu, od lipca 1972 główny inżynier Szefostwa Lotnictwa OPK. Od lutego 1973 zastępca szefa Techniki Lotniczej w Głównym Inspektoracie Techniki WP. W 1973 ukończył Kurs Zastosowania Matematyki Wyższej w Instytucie Matematyki Polskiej Akademii Nauk oraz kurs specjalistyczny w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych, a w 1975 Kurs Operacyjno-Strategiczny w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta J. Woroszyłowa w Moskwie. Od sierpnia 1979 był zastępcą dowódcy Wojsk Lotniczych ds. techniki i zaopatrzenia w Poznaniu. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 9 października 1980 otrzymał nominację na stopień generała brygady; nominację wręczył mu 11 października 1980 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński. Od października 1987 do października 1991 był szefem Wojskowych Przedsiębiorstw Remontowo-Produkcyjnych Głównego Inspektoratu Techniki WP. W lipcu 1991 pożegnany przez ministra obrony narodowej wiceadmirała Piotra Kołodziejczyka w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku 10 czerwca 1992.

W styczniu 1995 ukończył kurs przygotowawczy dla członków rad nadzorczych w jednoosobowych spółkach skarbu państwa i został powołany do Rady Nadzorczej WSK PZL - Warszawa II. Od 1961 był członkiem Naczelnej Organizacji Technicznej. Jako główny inżynier lotnictwa Wojsk Obrony Powietrznej Kraju i zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych ds. techniki i zaopatrzenia kierował od strony inżynieryjno-lotniczej i materiałowo-technicznej wprowadzaniem na wyposażenie sił zbrojnych nowych typów samolotów i śmigłowców[1].

Pochowany 3 stycznia 1997 na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera FII-dod.-7)[2]. W pogrzebie uczestniczyli przedstawiciele dowództwa Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej z dowódcą tych wojsk gen. dyw. pil. Kazimierzem Dziokiem na czele. W imieniu kierownictwa MON zmarłego pożegnał zastępca dowódcy WLOP - szef logistyki WLOP gen. bryg. Roman Iwaszkiewicz.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Od 1956 żonaty z Marią z domu Andrykowską. Miał dwóch synów[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s.170
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  3. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 170

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 168-170.