Przejdź do zawartości

Zdzisław Julian Winnicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Julian Winnicki
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1949
Wrocław

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: myśl polityczna, historia idei, polska mniejszość narodowa na Wschodzie, historia państwa i prawa polskiego[1]
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Doktorat

4 listopada 1985[1]

Habilitacja

26 września 2003[1]

Profesura

19 grudnia 2014[1]

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Złoty Medal Reipublicae Memoriae Meritum

Zdzisław Julian Winnicki (ur. 1 lutego 1949 we Wrocławiu) – polski historyk, prawnik i politolog związany z Uniwersytetem Wrocławskim, profesor nauk społecznych. Specjalista od spraw Kresów Wschodnich i Białorusi.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wywodzi się z rodziny ziemiańskiej związanej z Kielecczyzną. Ukończył szkołę średnią w Świebodzinie, następnie studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1985 obronił na Uniwersytecie Wrocławskim pracę doktorską w zakresie nauk prawnych pod tytułem Rada Regencyjna Królestwa Polskiego i jej organy (1917–1918). W 2003 uzyskał habilitację na macierzystej uczelni na podstawie rozprawy Współczesna doktryna i historiografia białoruska (po roku 1989) wobec Polski i polskości[1]. 19 grudnia 2014 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk społecznych[2]. W pracy naukowej specjalizował się zagadnieniach z zakresu myśli politycznej, historii idei, polskiej mniejszości narodowej na Wschodzie oraz historii państwa i prawa polskiego[1]

W młodości pracował m.in. jako nauczyciel w powiecie sycowskim. W latach 1973–1980 zatrudniony jako pracownik naukowo-techniczny w Instytucie Historii Państwa i Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1980 do 1986 był kierownikiem działu organizacyjno-prawnego w Zjednoczonych Zakładach Produkcyjno-Remontowych Energetyki Energoprem Wrocław. W okresie 1986–1988 zatrudniony w Instytucie Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego, od 1989 – w Instytucie Studiów Międzynarodowych. W 2005 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego swojej uczelni, zaś w 2006 kierownika Zakładu Badań nad Europą Wschodnią Instytutu Studiów Międzynarodowych UWr. Został zastępcą dyrektora Instytutu Studiów Międzynarodowych ds. nauki, a w 2011 dyrektorem ISM[3].

Specjalizuje się w historii myśli politycznej, historii idei, polskiej mniejszości narodowej na Wschodzie, historii państwa i prawa polskiego. Opublikował liczne prace i artykuły naukowe poświęcone Kresom Wschodnim oraz Białorusi.

W latach 80. działał w Stronnictwie Demokratycznym, publikował w „Tygodniku Demokratycznym”. W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat senatora z ramienia SD w województwie wrocławskim, uzyskując 15 797 głosów[4]. W wyborach w 1993 walczył o mandat poselski w tym samym województwie z ramienia UPR[5]. Od przełomu lat 80. i 90. zaangażowany w działalność na rzecz Kresów Wschodnich. Społecznie objął obowiązki prezesa oddziału dolnośląskiego Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. Był prezesem Stowarzyszenia Straż Mogił Polskich na Wschodzie”[6].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Rada Regencyjna Królestwa Polskiego i jej organy (1917–1918), Wektory, Wrocław 1991.
  • Szkice i obrazki zaniemeńskie, „Wspólnota Polska”, Wrocław 1999.
  • Szkice kojdanowskie: Kojdanowsko-Polski Region Narodowościowy w BSSR. Uwagi o genezie oraz przesłankach funkcjonowania, stan badań problematyki, Wydawnictwo Gajt, Wrocław 2005.
  • Szkice kresowe, „Wspólnota Polska”, Wrocław 1995.
  • Szkice polsko-białoruskie Tematy białorusko-polskie, Wydawnictwo Gajt’, Wrocław 1998.
  • Tematy białorusko-polskie: antologia, GS Media, Wrocław 2010.
  • W Mińsku Litewskim mieście dawnej Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Gajt, Wrocław 2005.
  • Współczesna doktryna i historiografia białoruska (po roku 1989) wobec Polski i polskości, Instytut Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego, „Arboretum”, Wrocław 2003.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Prof. dr hab. Zdzisław Julian Winnicki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-01-04].
  2. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 grudnia 2014 r. nr 115-16-14 w sprawie nadania tytułu profesora (M.P. z 2015 r. poz. 61).
  3. ↑ Władze. ism.uni.wroc.pl. [dostęp 2015-04-11].
  4. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 30 października 1991 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, przeprowadzonych w dniu 27 października 1991 r. (M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 287).
  5. ↑ Wyniki wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 19 września 1993 r. Cz. 1: Wyniki głosowania w okręgach wyborczych, Państwowa Komisja Wyborcza, Warszawa 1993, s. 408.
  6. ↑ Zdzisław Julian Winnicki: Kochał Polskę, kochał Kresy…. naszdziennik.pl, 22 kwietnia 2010. [dostęp 2015-04-11].
  7. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 października 2010 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 11, poz. 113).
  8. ↑ Medale Reipublicae Memoriae Meritum. naszdziennik.pl, 9 października 2023. [dostęp 2023-10-11].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zdzisław_Julian_Winnicki&oldid=71497162”