Nowa Wieś (gmina Bakałarzewo)
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
87 |
Kod pocztowy |
16-423[4] |
Tablice rejestracyjne |
BSU |
SIMC |
0753389 |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podlaskiego | |
Położenie na mapie powiatu suwalskiego | |
Położenie na mapie gminy Bakałarzewo | |
54°04′53″N 22°38′23″E/54,081389 22,639722[1] |
Nowa Wieś – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie suwalskim, w gminie Bakałarzewo.
Części wsi
[edit | edit source]SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
1012933 | Nowopole | część wsi |
Historia
[edit | edit source]Miejscowość pod nazwą Wieś Nowa istniała w 1783 roku[8]. Rok później Wieś Nową zamieszczono w oficjalnym opisie parafii Bakałarzewo[9]. W 1819 roku tę miejscowość nazwano Nowa Wioska[10]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa suwalskiego.
W okresie międzywojennym stacjonowała tu placówka Straży Celnej „Nowa Wieś”[11].
Do 1 września 1939 wieś była polską miejscowością nadgraniczną na granicy polsko-niemieckiej (granica przebiegała na zachód i północ od Nowej Wsi). 7 września 1939 wieś została spacyfikowana przez wojska niemieckie[12].
Pierwsze wzmianki o Nowej Wsi pochodzą z metryki bakałarzewskiej z 1783 roku. Rok później zamieszczono ją w oficjalnym opisie parafii Bakałarzewo. Należała do rodu Chlewińskich. Na początku lat 40. XIX wieku wieś zależała do Stefana Horaczki, później do Edwarda Schejmana. Administracyjnie wchodził w skład gminy Garbaś, której siedziba znajdowała się w Bakałarzewie. Następnie została odłączona od dóbr Bakałarzewo i wcielona do Nowopola.
Okres I wojny światowej przyniósł znaczne znaczne straty ludnościowe i materialne.
8 września 1939 żołnierze Wehrmachtu wraz z cywilami noszącymi odznaki NSDAP zaatakowali wieś, pomimo iż ta nie była broniona przez Wojsko Polskie. W czasie „akcji” zabito jedną osobę a dwie zostały ranne. Wszystkich mieszkańców załadowano na samochody i wywieziono do obozu przejściowego w Olecku. Wieś została zrabowana i doszczętnie spalona[13].
Początek XXI wieku przyniósł szybki rozwój budownictwa głównie letniskowego w Nowej Wsi[14].
Przypisy
[edit | edit source]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 88262
- ↑ Wieś Nowa Wieś w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-10-10] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 831 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Rejestr TERYT. Jednostki podziału terytorialnego (TERC). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2023-07-18].
- ↑ KSNG: Wykaz urzędowych nazw miejscowości i ich części. opublikowany [w:] Dz.U. z 2013 r. poz. 200 ze zmianami w Dz.U. z 2015 r. poz. 1636. [dostęp 2018-01-06]. (pol.).
- ↑ T. Naruszewicz, Miejscowości ziemi bakałarzewskiej, Bakałarzewo 2014, s. 285.
- ↑ CAH Wilno, f. 694, op. 1, nr 3994, k. 43.
- ↑ AD Łomża, zesp. I, sygn. II, k. 18.
- ↑ Kalendarz z szematyzmem funkcjonariuszy Straży Celnej na rok 1927, Nakładem Zarządu Internatu imienia dra Władysława Rasińskiego dla Dzieci Funkcjonariuszy Straży Celnej, 1927, s. 292 .
- ↑ Waldemar Monkiewicz. Pacyfikacje wsi w regionie białostockim (1939, 1941-1944). „Białostocczyzna”. 1 (9), s. 30, 1988.
- ↑ Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 386
- ↑ Tomasz Naruszewicz , Miejscowości ziemi bakałarzewskiej, Bakałarzewo: Urząd Gminy, 2014, s. 285-290, ISBN 978-83-923630-2-6, OCLC 899840824 .
Linki zewnętrzne
[edit | edit source]- Nowa Wieś (98), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 197 .