Łukasz Głuszczak
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Prezes Wyższego Urządu Górniczego | |
| Okres urzędowania |
od 1946 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Łukasz Głuszczak (ur. 18 października 1889 w Łazach[1][2], zm. 9[1] lub 19 grudnia 1977 w Katowicach[3]) – polski urzędnik, prezes Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach (1946–1948).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1905, za udział w strajku szkolnym, został wydalony ze Szkoły Realnej w Warszawie. Naukę kontynuował w Szkole Polskiej Wróblewskiego w Warszawie, którą ukończył w 1909. Rok później, jako eksternista, zdał drugą maturę (rosyjską) w Kadeckim Korpusie w Warszawie[1].
W 1910 rozpoczął studia w Instytucie Górniczym w Petersburgu[3]. Studiów tych nie ukończył, albowiem wybuch I wojny światowej zaskoczył go w czasie praktyk wakacyjnych w Królestwie Polskim[4]. W czasie wojny pracował w kopalni Jerzy w Niwce. W 1919 był początkowo zastępcą naczelnika, a od 1 sierpnia 1919 do 31 marca 1931 naczelnikiem Okręgowego Urzędu Górniczego w Częstochowie[1][3]. W 1925 ukończył studia w Akademii Górniczej w Krakowie, uzyskując tytuł inżyniera górniczego - magistra nauk technicznych[1]. W latach 1931-1939 był dyrektorem Kasy Chorych (od 1933 Ubezpieczalni Społecznej) w Częstochowie[3]. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się przez Rumunię do Francji. Tam od lutego 1940 pracował w kopalniach węgla brunatnego, uczestniczył także w ruchu oporu[1][3]. Od października 1944 pracował w polskiej służbie konsularnej, początkowo jako referent w konsulacie w Tuluzie, naczelnik wydziału paszportowego w Konsulacie Generalnym w Paryżu[1][3], przez ostatni rok swojej pracy kierował też konsulatem w Lyonie (do maja 1946)[1][5], w służbie konsularnej pozostawał do lipca 1946[1]. Następnie powrócił do Polski, początkowo pracował jako inspektor przemysłowy w Mikołowskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego[1]. Od 1 października 1946 do 30 czerwca 1948 był prezesem Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach[1], w latach 1948-1950 członkiem Rady Techniczno-Gospodarczej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego w Katowicach, od stycznia 1950 do 1958 naczelnikiem wydziału w Ministerstwie Górnictwa (od 1957 Ministerstwie Górnictwa i Energetyki)[1][3]. Ponadto wykładał w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Katowicach (od 1950 lub 1952 do likwidacji WSI jako odrębnego podmiotu w 1956)[1][3] i w latach 1950-1968 na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej (wykładał prawo górnicze i zasady BHP)[1][3][6]. Pracował także jako biegły sądowy do spraw wypadków i bezpieczeństwa pracy w górnictwie[3].
Został pochowany na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Łukasz Głuszczak (1889–1977), w: Poczet Gwarków Polskich. Stulecie Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach, wyd. Katowice 2022, s. 35-38
- ↑ Wyższy Urząd Górniczy, Jacy byliśmy, jacy jesteśmy, jacy będziemy..., 24 czerwca 2022, ISBN 978-83-920673-4-4.
- ↑ a b c d e f g h i j Jerzy Jaros "Salamandra" - pamięci Kolegów Górników (3), w: Przegląd Górniczy, nr 11-12, s. 33
- ↑ Jerzy Jaros Polacy w Leningradzkim Instytucie Górniczym, w: Kwartalnik Historii Nauki i Techniki, nr 3/1972, s. 507
- ↑ Paweł Sękowski Działalność przedstawicieli dyplomatycznych i konsularnych władz warszawskich Rzeczypospolitej Polskiej we Francji w latach 1944–1947, Dzieje Najnowsze, nr 3/2012, s. 100.
- ↑ Program Politechniki Śląskiej im. W. Pstrowskiego na rok akad. 1962/63 i 1963/64, s. 285, 287
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 7, poz. 68.