Adam Pasiewicz

Adam Pasiewicz

kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1893 Wiśniowczyk
Data i miejsce śmierci	19 września 1939 Kępa Oksywska
Przebieg służby
Lata służby	1915–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	4 pułk piechoty LP 4 pułk piechoty Kaszubski Baon ON Lądowa Obrona Wybrzeża
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa kampania wrześniowa bitwa o Kępę Oksywską
Odznaczenia

Adam Stefan Pasiewicz (ur. 16 grudnia 1893 w Wiśniowczyku, zm. 19 września 1939 na Kępie Oksywskiej) – podoficer Legionów Polskich i armii austriackiej, oficer Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana i Wiktorii z d. Michalska. 29 czerwca 1913 zakończył naukę w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze. Student prawa na Uniwersytecie Lwowskim. Członek „Sokoła”. Podczas próby wcielenia do armii austriackiej odmówił złożenia przysięgi. Od 1 marca 1915 w Legionach Polskich. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej przydzielony do 1 kompanii, I batalionu 4 pułku piechoty Legionów Polskich.

Szczególnie odznaczył się m.in. 31 lipca 1915 w bitwie pod Jastkowem, gdzie „pod silnym ogniem przeciwnika przecinał zasieki z drutu kolczastego. /.../ Wyróżnił się też w służbie patrolowej pod Optową, Sitowiczami i Rudką Mireńską”. Za te postawy został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po kryzysie przysięgowym w 1917 wcielony do armii austriackiej, następnie na urlopie na naukę w Szkole Oficerskiej w Radymnie. Od 1 listopada 1918 członek POW, został aresztowany przez Ukraińców i więziony przez 6 miesięcy.

Od 28 maja 1919 w szeregach 4 pułku piechoty. 15 lipca tego roku został mianowany z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem w piechocie. 14 lipca 1920 został przeniesiony do 51 pułku strzelców, lecz już 11 października wrócił do 4 pułku piechoty. W 1923 ukończył studia prawnicze. 3 maja 1926 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1937 przeniesiony do Kaszubskiego Batalionu Obrony Narodowej w Pucku na stanowisko dowódcy batalionu. Obowiązki dowódcy batalionu łączył z funkcją komendanta 202 Obwodu Przysposobienia Wojskowego Gdynia. W marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 21. lokatę w korpusie oficerów administracji, grupa administracji. Batalionem dowodził do 31 sierpnia 1939.

Podczas wojny obronnej walczył w obronie wybrzeża na stanowisku dowódcy kompanii. Bronił Gdyni, poległ w okopach podczas bitwy o Kępę Oksywską.

Pochowany na Cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni-Redłowie. Był żonaty, nie miał dzieci.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6238
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi

Bibliografia

• Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazyum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze za rok szkolny 1913. Sambor: nakładem Funduszu Szkolnego, 1913.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Adam Lewicki: Zarys historii wojennej 4-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Wacław Tym, Andrzej Rzepniewski: Gdynia 1939. Relacje uczestników walk lądowych. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1979. ISBN 83-215-7187-5.