Andrzej Bonusiak
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia najnowsza Polski | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Uczelnia |
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie |
| Odznaczenia | |
| |
Andrzej Leszek Bonusiak (ur. 2 lipca 1968 w Kaliszu[1]) – polski historyk, specjalizujący się w dziejach diaspory polskiej i historii najnowszej Polski; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Rzeszowskim[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się jako najstarszy syn Włodzimierza Bonusiaka w Kaliszu w 1968 roku, gdzie spędził wczesne lata swojego życia i ukończył szkołę podstawową[1]. W 1982 roku przeprowadził się wraz z rodziną do Rzeszowa[3]. Tam też ukończył szkołę średnią i zdał egzamin dojrzałości w 1986 roku. Następnie podjął studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, które ukończył w 1992 roku magisterium. Bezpośrednio potem został zatrudniony na swojej macierzystej uczelni w Instytucie Historii na stanowisku asystenta[1]. W 1996 roku uzyskał tam stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na podstawie pracy pt. Lwów 1918–1939. Ludność. Przestrzeń. Samorząd, której promotorem był prof. Stanisław Gajewski[2]. Wraz z nowym stopniem naukowym awansował na stanowisko adiunkta, które zajmował także po przekształceniu w 2001 roku Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Uniwersytet Rzeszowski. W 2005 roku Rada Wydziału Historycznego Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii o specjalności historia najnowsza na podstawie rozprawy nt. Szkolnictwo polskie w Stanach Zjednoczonych Ameryki w latach 1984–2003. Analiza funkcjonalno-instytucjonalna[2]. W 2006 roku został profesorem nadzwyczajnym[1], jest kierownikiem Zakładu Historii XIX wieku, dziejów Polonii i Emigracji[4]. W latach 2008–2012 pełnił funkcję prodziekana ds. studenckich Wydziału Socjologiczno-Historycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego[5].
Dorobek naukowy i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Zainteresowania naukowe Andrzeja Bonusiaka koncentrują się wokół zagadnień związanych z diasporą polską (szkolnictwem i organizacjami oświatowymi), dziejami regionalnymi (historia najnowsza) oraz Polonią w krajach byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich[1]. Do najważniejszych jego publikacji należą[6]:
- Galicja w 1848 roku. Demografia, działalność polityczna i społeczna, gospodarka i kultura, Rzeszów 1999.
- Lwów w latach 1918–1939. Ludność, przestrzeń, samorząd, Rzeszów 2000.
- Dzieje polskiego szkolnictwa sobotniego w metropolii chicagowskiej 1951–1997, Przemyśl 2001.
- Małe regiony w wielkiej polityce Polski, Słowacji i Ukrainy, Rzeszów 2003.
- Wspólnota polska w Berdiańsku. Wyzwania współczesności. Monografia, Donieck 2008.
- Migracje polskie – historia i współczesność, Rzeszów 2010.
- Polacy w niepodległej Ukrainie. Analiza strukturalno-funkcjonalna, Rzeszów 2013.
Poza tym interesuje się dziejami techniki wojskowej, a także turystyką. W 2001 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej[7][1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Biografia na stronie Instytutu Historii UR [dostęp: 9.09.2016]
- ↑ a b c Dr hab. Andrzej Bonusiak, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2013-12-30].
- ↑ Biografia Włodzimierza Bonusiaka na stronie IH UR [dostęp: 9.09.2016]
- ↑ Zakład Historii XIX wieku, dziejów Polonii i Emigracji – Uniwersytet Rzeszowski. [dostęp 2016-09-09].
- ↑ Władze WSH UR w kadencji 2008–2012, informacja uzyskana w dziekanacie.
- ↑ Dane na podstawie katalogu Biblioteki Narodowej w Warszawie, stan na XII 2013 roku [dostęp: 29.12.2013]
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 39, poz. 643.