Andrzej Krzewniak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Krzewniak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1898
Warszawa

Data i miejsce śmierci

27 lutego 1951
Białystok

Poseł na Sejm Ustawodawczy
Okres

od 1947
do 27 lutego 1951

Przynależność polityczna

Polska Partia Socjalistyczna

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Andrzej Krzewniak, ps. Bolesław (ur. 30 listopada 1898 w Warszawie, zm. 27 lutego 1951 w Białymstoku) – polski tramwajarz i działacz związkowy, socjalista, prezydent Białegostoku (1945–1948), poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1951).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie robotniczej. Po ukończeniu szkoły technicznej walczył w Legionach Polskich, później służył w Wojsku Polskim (m.in. w trakcie wojny polsko-bolszewickiej). Po jej zakończeniu osiedlił się we Lwowie, gdzie pracował jako ślusarz w zakładach komunikacyjnych (później kierownik zajezdni). W latach 1921–1939 należał do PPS, działał również w Związku Zawodowym Pracowników Tramwajowych Polski.

W czasie II wojny światowej w AK, należał do PPS-WRN. W lipcu 1944 znalazł się na Lubelszczyźnie, gdzie podjął współpracę z PKWN oraz „odrodzoną” PPS, pracując jako funkcjonariusz partyjny na Lubelszczyźnie, Mazowszu i Podlasiu. Od 1945 do 1947 zasiadał w Radzie Naczelnej PPS.

W marcu 1945 objął obowiązki wiceprezydenta Białegostoku, a od czerwca 1945 do października 1948 sprawował funkcję prezydenta miasta. W styczniu 1946 przyjął mandat posła do Krajowej Rady Narodowej z nominacji białostockiej WRN. W 1947 wszedł w skład Sejmu Ustawodawczego jako reprezentant Podlasia[1].

Zmarł w Białymstoku. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 111-4-23)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Parlamentarzyści - Andrzej Krzewniak [online], bs.sejm.gov.pl [dostęp 2023-06-19].
  2. Cmentarz Stare Powązki: ANDRZEJ KRZEWNIAK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-06-19].
  3. M.P. z 1946 r. nr 119, poz. 219 „za zasługi, położone przy organizacji administracji publicznej służby zdrowia, oświaty oraz za wydajną pracę”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • (red. nacz. Feliks Tych), Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego. T. 3, K, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego, Muzeum Niepodległości w Warszawie, „Książka i Wiedza”, Warszawa 1992.