Antoni Süss

Antoni Süss
	; Weterani powstania styczniowego (1939). Antoni Süss, Mamert Wandalli (mistyfikator), Walenty Milczarski, siedzi Wiktor Malewski
	podporucznik
Data i miejsce urodzenia	1845 ; Janów Lwowski
Data śmierci	26 stycznia 1946
	Przebieg służby
Główne wojny i bitwy	powstanie styczniowe
	Odznaczenia

Antoni Süss, także Sühs lub Sühssa (ur. 1845 w Janowie Lwowskim, zm. 26 stycznia 1946) – powstaniec styczniowy, podporucznik weteran Wojska Polskiego. Obok Feliksa Bartczuka najdłużej żyjący powstaniec styczniowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1845 w Janowie Lwowskim^[1]^[2]. Brał udział w wyprawie Józefa Wysockiego na Wołyń, zakończonej klęską pod Radziwiłowem (2 lipca 1863).

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany na stopień podporucznika weterana Wojska Polskiego. W niepodległej Polsce został odznaczony Krzyżem Powstańców 1863 r., Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Powstańców Górnośląskich, Krzyżem Siedemdziesięciolecia Powstania Styczniowego, Odznaką Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie^[2]. W 1932 zamieszkiwał w Janowie.

W lutym 1938 otrzymał tytuł członkostwa honorowego oddziału lwowskiego Związku Byłych Ochotników Armii Polskiej^[3]. Przed 1939 był jednym z nielicznych weteranów powstania styczniowego, przebywających we Lwowie^[4] (na początku 1939 jednym z trzech^[5]). Po wybuchu II wojny światowej, agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i nastaniu okupacji sowieckiej był nadal widywany w miejscach publicznych Lwowa, ubrany w mundur weterana z amarantowymi wyłogami^[4].

Miał syna i córki, doczekał się wnuków, prawnuków i praprawnuków^[2]. Zmarł po krótkiej chorobie 26 stycznia 1946^[2]^[6]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie 29 stycznia 1946 (kwatera Ra, zbiorowa mogiła powstańców styczniowych)^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 920.
↑ ^a ^b ^c ^d Antoni Süss. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 353, s. 8, 27 stycznia 1946.
↑ Związek b. Ochotników Armii Polskiej w działalności we Lwowie. „Wschód”. Nr 75, s. 11, 20 lutego 1938.
↑ ^a ^b Jadwiga Cieczkiewicz, Józef Staśko. Lwowskie ciekawostki. „Biuletyn”. Nr 46, s. 26, Grudzień 1983. Koło Lwowian w Londynie.
↑ W 75-letnią rocznicę powstania styczniowego. Poszli nasi w bój bez broni. „Wschód”. Nr 72, s. 2, 20 stycznia 1938.
↑ ^a ^b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Antoni Suss. rakowice.eu. [dostęp 2019-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Cmentarz Rakowicki w Krakowie, Warszawa 1988.

[1] Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 920.

[DP-2] Antoni Süss. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 353, s. 8, 27 stycznia 1946.

[3] Związek b. Ochotników Armii Polskiej w działalności we Lwowie. „Wschód”. Nr 75, s. 11, 20 lutego 1938.

[BKL-4] Jadwiga Cieczkiewicz, Józef Staśko. Lwowskie ciekawostki. „Biuletyn”. Nr 46, s. 26, Grudzień 1983. Koło Lwowian w Londynie.

[5] W 75-letnią rocznicę powstania styczniowego. Poszli nasi w bój bez broni. „Wschód”. Nr 72, s. 2, 20 stycznia 1938.

[ILG-6] Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Antoni Suss. rakowice.eu. [dostęp 2019-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]