Arseniusz II (arcybiskup ochrydzki)
| Arcybiskup ochrydzki | |
| Data i miejsce urodzenia |
nieznana |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
po 1767 |
| Arcybiskup ochrydzki | |
| Okres sprawowania |
1763–1767 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
do 1763 |
| Diakonat |
do 1763 |
| Prezbiterat |
do 1763 |
| Chirotonia biskupia |
do 1763 |
Arseniusz (ur. w Ochrydzie, zm. po 1767 w klasztorze Zografu) – ostatni zwierzchnik autonomicznego Arcybiskupstwa Ochrydzkiego przed jego likwidacją.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Przed objęciem urzędu arcybiskupa ochrydzkiego Arseniusz był metropolitą pelagonijskim. Po śmierci arcybiskupa Izajasza został wybrany na jego następcę wbrew życzeniu patriarchy konstantynopolitańskiego Joannicjusza III. W 1767 Arseniusz II został zmuszony do rezygnacji z urzędu z powodu fałszywych oskarżeń o kontakty z Rosją (według innych źródeł, z Wenecją). Następnie autonomia Arcybiskupa Ochrydzkiego została zlikwidowana, a wchodzące w jego skład administratury stały się zwykłymi eparchiami Patriarchatu Konstantynopolitańskiego[1]. Między styczniem a czerwcem 1767 Arseniusz zachował kontrolę nad eparchią pelagonijską, jednak 24 czerwca 1767 musiał zrezygnować także z tego urzędu. Wyjechał wówczas do bułgarskiego klasztoru Zografu na Athosie, gdzie pozostawał do końca życia, otoczony szacunkiem innych bułgarskich mnichów. Zachowało się wiele podań na jego temat, zaś w II poł. XIX w. jego postać stała się jedną z symbolicznych sylwetek przywoływanych przez bułgarskich duchownych w czasie starań na rzecz powołania Egzarchatu Bułgarskiego.