Bąkowron japoński
| Gorsachius goisagi | |||
| (Temminck, 1836) | |||
.jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
bąkowron japoński | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 obszar lęgowy obszar występowania całorocznego obszar zimowania | |||
Bąkowron japoński[3], ślepowron japoński[4] (Gorsachius goisagi) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Jest narażony na wyginięcie[2]. Nie wyróżnia się podgatunków[1][5].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Występuje w południowej części Japonii, gdzie ma tereny lęgowe, natomiast w okresie zimowania odlatuje na teren Filipin. Występuje także przelotnie na terenie Tajwanu i w południowo-wschodnich Chinach. Odnotowano również w okresie lęgowym pojedyncze ptaki na terenie Korei i na Rosyjskim Dalekim Wschodzie, a w okresie zimowym na terenie Indonezji.
W okresie lęgowym zamieszkuje na terenach silnie zalesionych, w lasach liściastych i iglastych, także mieszanych, w pobliżu rzek i strumieni lub terenów podmokłych, na wzgórzach i zboczach gór do wysokości 1500 m n.p.m. W okresie zimowania zamieszkuje silnie zacienione lasy z rzekami i strumieniami na obszarach do wysokości 2400 m n.p.m.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 48–49 cm; masa ciała (jednego zważonego samca) 527,1 g; rozpiętość skrzydeł 87–89 cm[1]. Ubarwienie dorosłych ptaków – głowa i szyja jest koloru brunatnego, a skrzydła ciemnobrązowego. U młodych osobników głowa i szyja koloru czarnego, a skrzydła mają kolor ciemnobrązowy, lecz ciemniejszy niż osobniki dorosłe. Charakterystycznym znakiem tego gatunku są czarne nieregularne linie występujące na skrzydłach.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Osobniki dorosłe żerują o zmierzchu lub nocą, samotnie lub w małych stadach. Żywią się głównie drobnymi zwierzętami żyjącymi w glebie lub na niej, są to głównie dżdżownice, ślimaki i małe owady. Przy czym potrafią dziobem rozkopywać ziemię w poszukiwaniu pokarmu.
Okres lęgowy trwa od marca do czerwca, okres zimowania od września do listopada. W pozostałych okresach ptaki te migrują z lub na obszary lęgowe.
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN od 2020 roku uznaje bąkowrona japońskiego za gatunek narażony (VU, Vulnerable); wcześniej, od 2000 roku klasyfikowano go jako gatunek zagrożony (EN, Endangered), a od 1994 jako gatunek narażony. Liczebność światowej populacji szacuje się na 5000–9999 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Martínez-Vilalta, A., Motis, A. & Kirwan, G.M.: Japanese Night-heron (Gorsachius goisagi). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-11].
- ↑ a b c Gorsachius goisagi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Ardeinae Leach, 1820 - czaple (wersja: 2023-03-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-21].
- ↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 30, 1999. ISSN 0550-0842.
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-20]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Japanese Night Heron. Heron Conservation. [dostęp 2018-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).