Banowina dunajska
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
31 749 km² |
| Populacja (1931) • liczba ludności |
|
| Szczegółowy podział administracyjny | |
| Liczba dystryktów |
51 |
Położenie na mapie Jugosławii-sr.svg)
| |
Banowina dunajska (serb./chorw. Дунавска бановина/Dunavska banovina) – jednostka podziału terytorialnego Królestwa Jugosławii w latach 1929–1941. Obejmowała tereny dzisiejszej Serbii (Wojwodinę i północną część Serbii Centralnej) oraz skrawki Chorwacji (Baranję i środkowy Srem). Z banowiny Dunaju wyłączono stołeczny Belgrad z przyległymi miastami (dziś dzielnicami) Zemun i Pančevo, które tworzyły oddzielną jednostkę administracyjną – zarząd miasta Belgradu (dlatego siedzibą bana został Nowy Sad). Nazwa utworzona od rzeki Dunaj. Według danych spisu powszechnego z 1931 ludność liczyła 58,4% prawosławnych, 32,5% katolików, 7,0% ewangelików. Po utworzeniu autonomicznej Banowiny Chorwacji w 1939 z banowiny Dunaju włączono do niej dystrykty Ilok i Šid (1.141 km²). Po upadku Jugosławii w 1941 podzielona między Węgry (Baranja i Baczka), Niepodległe Państwo Chorwackie (wschodni Srem) i okupowaną przez Niemcy Serbię (tereny na wschód i południe od Dunaju i Sawy, w tym zachodni Banat).
Banami banowiny dunajskiej byli:
- Daka Popović – 1929-30
- Radoslav Dunjić – 1930
- Svetomir Matić – 1930-31
- Milan Nikolić – 1931-33
- Dobrica Matković – 1933-35
- Milojko Vasović – 1935
- Svetislav Paunović – 1935-36
- Svetislav Rajić – 1936-39
- Jovan Radivojević – 1939-40
- Branko Kijurina – 1940-41
- Milorad Vlaškalin – 1941