Bolesław Kopyciński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Kopyciński
Ilustracja
Major Bolesław Kopyciński
major obserwator, pilot major obserwator, pilot
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1890
Lublin

Data i miejsce śmierci

28 stycznia 1969
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Siły Powietrzne RP

Główne wojny i bitwy

I wojna światowaII wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Odznaka obserwator
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Korony Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Bolesław Kopyciński (ur. 27 czerwca 1890 w Lublinie, zm. 28 stycznia 1969 w Warszawie – major dyplomowany obserwator Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent wydziału Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej z 1914 roku[1]. Współorganizator pierwszej polskiej eskadry lotniczej w Odessie w 1917 roku. Powrócił do kraju w 1919 roku w składzie eskadry lotniczej 4 Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego przekształconej z czasem w 10 eskadrę wywiadowczą, w której przejął dowodzenie po por. pil. Ludomirze Rayskim[2]. Po ukończeniu szkoły Sztabu Generalnego[3], pomimo uszczerbku na zdrowiu (w wypadku lotniczym miał uszkodzony kręgosłup i z tego powodu skazany był na stałe noszenie skórzanego gorsetu), został w 1926 roku dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy[4]. Przeniesiony w 1928 roku do wydziału organizacyjnego Departamentu Lotnictwa, gdzie 27 kwietnia 1929 został szefem sztabu 2 grupy lotniczej w Poznaniu[5]. W 1935 roku przeszedł do pracy w Aeroklubie RP na stanowisko kierownika Działu Lotnictwa Sportowego, które sprawował aż do wybuchu wojny. W 1939 roku zgłosił się ochotniczo do służby wojskowej w lotnictwie polskim. Po kampanii wrześniowej znalazł się w Palestynie. W 1948 roku wrócił do kraju i pracował jako inżynier chemik w Zarządzie Głównym Przemysłu Tłuszczowego[1], aż do chwili przejścia na emeryturę.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Za swą służbę został odznaczony[6]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Zaświadczenie potwierdzające ukończenie studiów Politechniki Lwowskiej wydziału Chemii.jpg – Wikimedia Commons [online], wikimedia.org [dostęp 2021-08-21] (ang.).
  2. ↑ 8. Baza Lotnictwa Transportowego – Dowódcy. [dostęp 2021-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-25)].
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 26 stycznia 1923 roku, s. 70.
  4. ↑ Stanisław Rutkowski, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, wyd. MON, Warszawa, 1970
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 r., s. 117, 123.
  6. ↑ Na podstawie fotografii [1].
  7. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 368.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931.
  • Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, Warszawa 1933, s 45.
  • Ryszard Bartel, Jan Chojnacki, Tadeusz Królikiewicz, Adam Kurowski, Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918–1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, wyd. I, Warszawa 1978.
  • Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w latach 1918–1939, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1989, ISBN 83-206-0760-4.
  • H. Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1990.
  • M. Wrzosek, Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914–1918, Warszawa, s. 310 i nast.
  • Bagiński, op. cit., s 402; CAW, AP 1320 (Antoni Mroczkowski) i AP 8559 (Włodzimierz Gubarew).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Kopyciński&oldid=73731020”