Boris Tal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boris Tal (Kriształ)
Борис Таль (Криштал)
Data i miejsce urodzenia

1898
Baku

Data i miejsce śmierci

17 września 1938
Kommunarka, obwód moskiewski

Zawód, zajęcie

ekonomista, dziennikarz, polityk

Odznaczenia
Order Czerwonego Sztandaru

Boris Markowicz Tal, właśc. Boris Markowicz Kriształ (ros. Борис Маркович Таль (Криштал), ur. 1898 w Baku, zm. 17 września 1938 w Kommunarce) – radziecki ekonomista, działacz partyjny i dziennikar.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był narodowości żydowskiej. Od 1915 studiował na Wydziale Fizyczno-Matematycznym Uniwersytetu Moskiewskiego (nie ukończył studiów), na początku 1918 wstąpił do Czerwonej Gwardii, ukończył kursy dowódcze w Moskwie, został członkiem RKP(b). W październiku 1919 został komisarzem brygady na Uralu, od 1919 do kwietnia 1920 był komisarzem 73 Brygady 25 Dywizji Strzelców, później był p.o. komisarza i od 10 maja do 4 sierpnia 1920 komisarzem 25 Dywizji Strzelców. Od 12 sierpnia do 29 listopada 1920 dowodził 44 Kijowską Dywizją Strzelców, jednocześnie był komisarzem sztabu 12 Armii, w 1921 został naczelnikiem wyższych kursów wojskowo-politycznych w Kijowie. Uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych, od lipca 1929 do stycznia 1930 był zastępcą szefa Wydziału Agitacji, Propagandy i Prasy KC WKP(b) i szefem sektora nauki Wydziału Kultury i Propagandy Leninizmu KC WKP(b), od lutego 1930 do kwietnia 1932 członkiem kolegium redakcyjnego „Prawdy”, a od 1933 do maja 1935 redaktorem odpowiedzialnym gazety „Za industrializaciju!” i od 1933 do 1937 redaktorem odpowiedzialnym gazety „Bolszewitskaja pieczat´”. W lipcu 1934 został członkiem kolegium redakcyjnego pisma „Bolszewik”, od 13 maja 1935 do 4 września 1937 był kierownikiem Wydziału Prasy i Wydawnictw KC WKP(b), a od stycznia do listopada 1937 redaktorem odpowiedzialnym gazety „Izwiestija”.

2 grudnia 1937 został aresztowany, a 17 września 1938 skazany na śmierć przez Wojskowe Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR pod zarzutem udziału w trockistowskiej organizacji terrorystycznej i rozstrzelany. 11 stycznia 1956 pośmiertnie go zrehabilitowano.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]