Brachynopus latus

Brachynopus latus
Broun, 1881
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	łodzikowate
Plemię	Scaphisomatini
Rodzaj	Brachynopus
Gatunek	Brachynopus latus
Synonimy
Baeocera fulvicollis Broun, 1886

Brachynopus latus – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych, podrodziny łodzikowatych i plemienia Scaphisomatini.

Gatunek ten opisany został w 1881 roku przez Thomasa Brouna.

Chrząszcz o ciele długości od 1,55 do 2 mm, w zarysie owalnym i silnie zwężonym ku końcowi, o ubarwieniu czarnym ze zwykle ochrowymi: odnóżami, czułkami, wierzchołkiem pokryw i końcowymi segmentami odwłoka, a czasami z rozjaśnionym przedpleczem i spodem ciała. Aparat gębowy cechują szersze niż dłuższe żuwki zewnętrzne oraz silnie zakrzywione ostatnie człony głaszczków wargowych, osadzone wierzchołkowo na członach przedostatnich. Podszczękowa powierzchnia głowy zaopatrzona jest w dołkowane kanaliki, a gularna pozbawiona jest poprzecznej grupki porów. Przedplecze ma tylne kąty nie dochodzące do szwów anapleuralnych. Panewki bioder przednich odnóży mają oszczecinione przednie krawędzie. Szerokość ukrytej pod pokrywami tarczki wynosi ⅓ szerokości wierzchu skrzydłotułowia. Na pokrywach występują silne punkty, natomiast brak rzędów nasadowych i kolców przyszwowych. Podgięcia pokryw są szerokie. Linie biodrowe za środkową parą odnóży są asymetrycznie łukowato wygięte. Zapiersie (metawentryt) jest zlane z episternitami zatułowia. Tylna para skrzydeł jest co najwyżej szczątkowa. W odnóżach przedniej i środkowej pary golenie są pozbawione kolców nasadowych. U samca edeagus ma w woreczku wewnętrznym trzyczęściowy skleryt.

Owad endemiczny dla Nowej Zelandii, znany z północnej części Wyspy Północnej oraz Wysp Trzech Króli. Żeruje na podstawczakach z takich rodzajów jak Agrocybe, Aseroe, Coltricia, Ganoderma, Phanerochaete, Phellinus, Schizopora, Scytinostroma i Stereum oraz śluzowcach z rodzajów Arcyria i Stemonitis.