Bronisław Lesiuk-Szczapa

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Lesiuk-Szczapa
podporucznik tytularny podporucznik tytularny
Data i miejsce urodzenia

1902
Lwów

Data i miejsce śmierci

15 stycznia 1982
Lille

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

14 Pułk Ułanów Jazłowieckich

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie)
Krzyż Obrony Lwowa Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

Bronisław Lesiuk-Szczapa (ur. 1902 we Lwowie, zm. 15 stycznia 1982 w Lille) – polski podporucznik tytularny, działacz społeczny i kombatancki we Francji zarówno przed jak i po II wojnie światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1902 we Lwowie[1][2]. Zamieszkiwał przy ulicy Jasnej (późniejsza ulica Marii Konopnickiej)[1]. Uczył się w szkole im. Cesarzowej Zyty przy ulicy Zielonej (późniejsza szkoła im. M. Konopnickiej)[1]. Wówczas należał do drużyny strzeleckiej i drużyny harcerskiej[1].

U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[1][3]. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920, biorąc udział w zdobyciu Kijowa, w walkach o Lwów oraz w Bitwie Warszawskiej[1].

Poszukując pracy w 1924 wyemigrował do Francji[1]. Pracował w Varangéville, gdzie został założycielem i prezesem Towarzystwa im. Józefa Piłsudskiego[1]. Przyczynił się do zorganizowania i ożywienia działalności Polonii w całym departamencie[1]. W 10. rocznic odzyskania przez Polskę niepodległości był organizatorem Wielkiego Marszu Strzeleckiego Wschodniej Francji w 1928, wzorowanego na marszu Zadwórzańskim we Lwowie[1]. Przed 1939 ożenił się z Francuzką i osiadł w Lille[1].

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 jako ochotnik wstąpił do formowanego Wojska Polskiego we Francji[1]. W szeregach armii skorzystano z jego znajomości języka francuskiego[1]. Później służył w Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii[1]. Był przydzielony m.in. do 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich na obszarze Szkocji[1][2].

Po wojnie pozostał na emigracji we Francji[2]. Był delegatem na Francję Koła 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, został przewodniczącym tego grona[2][4][5]. Należał do oddziału londyńskiego Koła Lwowian w mieście Lille we Francji i był przedstawicielem tej organizacji na północną Francję[1][2][6][7]. Działał we władzach Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Lille[1]. Funkcjonował jako przedstawiciel Skarbu Narodowego[1]. Był członkiem organizacji religijnych i niepodległościowych[1]. Publikował w prawie francuskiej oraz w polonijnych czasopismach „Narodowiec”, „Głos Katolicki” oraz wydawanym w kanadyjskim Winnipeg „Czasie” (Winnipeg), a także udzielał się Polskiej Sekcji Radia Francuskiego w Paryżu, każdorazowo przekazując informacje dotyczące Lwowa[1][7][8][9].

W 1968 został awansowany przez prezydenta RP na uchodźstwie na stopień podporucznika tytularnego[10][11].

Miał starszego brata, także obrońcę Lwowa z 1918, po wojnie zamieszkującego we Wrocławiu (zm. 1979)[1][5] oraz starszą siostrę (po mężu Erd, zamężna z podoficerem 6 pułku lotniczego, zamieszkująca we Wrocławiu)[1]. Był żonaty z Francuzką, Alexią Belobes Lesiuk (zm. 1978)[1][3]. Miał syna, majora armii francuskiej[1].

Zmarł 15 stycznia 1982 w Lille[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac Marian Brzezicki. Śp. Bronisław Lesiuk-Szczapa / Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 43, s. 91-93, 98, Czerwiec 1982. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ a b c d e Wykaz żołnierzy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich służących w pułku w latach 1918-1947. sr14puj.webd.pl. s. 104, 230, 234. [dostęp 2018-10-11].
  3. ↑ a b Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 34, s. 100, Czerwiec 1978. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ Ogłoszenie. „Głos Katolicki”. Nr 10 (408), s. 11, 5 marca 1967. 
  5. ↑ a b c O lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Zaszczytne odznaczenie Lwowianina. „Biuletyn”. Nr 27, s. 63, Grudzień 1974. Koło Lwowian w Londynie. 
  6. ↑ Wiadomości o Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Ziemia Cmentarza Orląt. „Biuletyn”. Nr 29, s. 58, Grudzień 1975. Koło Lwowian w Londynie. 
  7. ↑ a b Wiadomości o lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 31, s. 56, Grudzień 1976. Koło Lwowian w Londynie. 
  8. ↑ O lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 33, s. 66, Grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie. 
  9. ↑ O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 36, s. 57, Czerwiec 1979. Koło Lwowian w Londynie. 
  10. ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 24, 30 czerwca 1969. 
  11. ↑ Lista obejmująca oficerów według stopni, rodzajów broni i służb wymienionych w dziennikach personalnych Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych w latach 1954-1968 i do połowy roku 1969. „Zeszyty Historyczne”. Nr 16, s. 146, 1969. 
  12. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 21, 31 grudnia 1974. 
  13. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 26, 31 grudnia 1978. 
  14. ↑ O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Francuski złoty medal dla por. Szczapy-Lesiuka. „Biuletyn”. Nr 35, s. 71, Grudzień 1978. Koło Lwowian w Londynie. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Lesiuk-Szczapa&oldid=70783457”