Brunon Podjaski
| Data i miejsce urodzenia |
1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 października 1988 |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka |
Brunon Podjaski (ur. 1915 w Linowcu[1], zm. 6 października 1988 w Lubinie[1]) – polski malarz prymitywista.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Linowcu koło Starogardu Gdańskiego na Kociewiu. Ukończył pięć klas szkoły powszechnej, a następnie kształcił się w miejscowej wytwórni na kaflarza[1]. Był robotnikiem rolnym na folwarku u miejscowego Niemca. W 1938 został powołany do wojska[1]. Przydzielono go do 64. pułku 16. Dywizji Piechoty w Grudziądzu, która brała później udział w walkach nad Bzurą[1]. Brunon dostał się do niewoli, ale udało mu się uciec i wrócić do majątku ziemskiego gdzie pracował[1].
W połowie 1941 został wcielony do armii niemieckiej[1]. Stacjonował we Francji, a później wysłano go na front wschodni[1]. Poprosił kolegę o przestrzelenie ręki żeby uniknąć udziału w walkach[1]. Po wyjściu ze szpitala został ponownie wysłany na front, skąd zdezerterował i oddał się do niewoli radzieckiej[1]. Prawdopodobnie w czasie pracy w fabrykach w Zaporożu zaraził się gruźlicą płuc[1]. Od 1949 leczył się w sanatorium Bukowiec w Kowarach[1]. Przeszedł tam dwie operacje[1]. Po wyleczeniu pozostał w sanatorium jako ogrodnik. Zaczął też wówczas malować. Ogółem spędził w Kowarach niemal 30 lat[1].
W sanatorium zaprzyjaźnił się z innym artystą, Józefem Gielniakiem, który także leczył tam gruźlicę płuc[1]. Po śmierci Gielniaka w 1972 Podjaski namalował dramatyczny cykl obrazów, których przewodnim tematem była śmierć[1].
W październiku 1977 wyprowadził się do Lubina, gdzie podjął pracę ogrodnika w dawnym szpitalu psychiatrycznym, przejętym przez zakłady górnicze[1]. W 1981 przeszedł na emeryturę, choć nadal malował[1]. Zmarł w 1988. Jest pochowany na starym cmentarzu w Lubinie[1].
Wystawy[edytuj | edytuj kod]
- 1971 - Wrocław[1]
- 1973 - Spoleto[1]
- 1974 - Szczecin[1]
- 1985 - Radom[1]
- 2005 - Radom[1]
- 2006 - Kowary[1]
- 2007 - BWA, Jelenia Góra[1]