Edward Łańcucki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez The Polish Bot (dyskusja | edycje) o 14:18, 16 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Edward Łańcucki
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

11 września 1924
Skałat

Data śmierci

29 września 2020

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Armii Krajowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Edward Łańcucki (ur. 11 września 1924 w Skałacie) – generał brygady Wojska Polskiego, doktor nauk wojskowych.

W Skałacie ochotniczo wstąpił do służby w ludowym Wojsku Polskim, ukończył szkołę podoficerską wojsk pancernych w Ulianowsku nad Wołgą i w stopniu sierżanta jako dowódca czołgu przeszedł szlak bojowy 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego.

Po wojnie ukończył Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych w Modlinie oraz Politechnikę Gdańską. Awans na stopień generała brygady otrzymał w październiku 1970 jako dowódca 16 Dywizji Pancernej w Elblągu (1968–1971). Akt nominacyjny otrzymał w Belwederze z rąk przewodniczącego Rady Państwa PRL marszałka Polski Mariana Spychalskiego. Dwa miesiące później, dowodząc 16 Kaszubską Dywizją Pancerną brał udział w pacyfikacji rewolty robotniczej na Wybrzeżu w grudniu 1970.

W następnych latach był m.in. zastępcą Szefa Inspektoratu Szkolenia MON oraz przedstawicielem PRL w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei w randze ministra pełnomocnego. Od 1985 w stanie spoczynku.

Założyciel i prezes Klubu Byłych Żołnierzy Drezdeńskiego Korpusu Pancernego.

Od 1995 zasiadał na ławie oskarżonych w procesie o sprawstwo masakry robotniczej na Wybrzeżu w grudniu 1970. Z powodu złego stanu zdrowia został wyłączony z postępowania sądowego.

Generał Łańcucki odznaczony jest m.in. Komandorią Orderu Odrodzenia Polski (1973) i Krzyżem Oficerskim tego Orderu (1965), Krzyżem Armii Krajowej (1983), Złotymi Medalami: Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1968) i za zasługi dla obronności kraju (1976) oraz Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Bibliografia

  • T. Bochwic, III Rzeczpospolita w odcinkach: kalendarium wydarzeń styczeń 1989 - maj 2004, Wydawnictwo Arcana, 2005;
  • H. P. Kosk, Generalicja Polska, tom I, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1999;
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom II: I–M, Toruń 2010, s. 394–396 (z fotografią)
  • P. Martell, G. P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974;
  • M. Sokołowska, I. Greczanik-Filipp, W. Kwiatkowska, Encyklopedia Gdyni, Wydawnictwo Verbi Causa, 2006;