Elżbieta Czuma

Elżbieta Czuma
	; Elżbieta Czuma w ogrodzie swojego domu w Łodzi
Data i miejsce urodzenia	8 czerwca 1954 ; Poznań
Stopień harcerski	Harcerka Rzeczypospolitej
Stopień instruktorski	Harcmistrzyni
	Komendantka Łódzkiej Chorągwi Harcerek ZHR
Okres sprawowania	od 15 września 2005; do 13 marca 2010
Poprzednik	Paulina Podogrocka
Następca	Justyna Kralisz
	Odznaczenia

Elżbieta Maria Czuma, z d. Sojka (ur. 8 czerwca 1954 w Poznaniu) – działaczka ROPCiO, instruktorka harcerska ZHR.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwentka Wydziału Architektury na Politechnice Szczecińskiej i teologii na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Aktywna w duszpasterstwie akademickim Szczecina (objęta inwigilacją SB od 1975 r.). Aktywna uczestniczka Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, organizatorka Studenckiego Komitetu Solidarności w Szczecinie i autorka jego deklaracji. 2 sierpnia 1978 organizatorka spotkania SKS-ów Szczecina, Wrocławia, Krakowa, Gdańska i Poznania, rozbitego przez SB wskutek donosu TW. Wielokrotnie represjonowana i szykanowana na uczelni. Po wyjściu za mąż za Benedykta Czumę i przeniesieniu się do Łodzi aktywnie współdziałała w prowadzeniu Punktu Konsultacyjno-Informacyjnego oraz Klubu Swobodnej Dyskusji ROPCiO w tym mieście.

Razem z mężem zajmowała się drukiem i kolportażem wydawnictw ROPCiO. Wydała antologię poezji niedopuszczonej do druku przez cenzurę. Po sierpniu 1980 zaangażowana w „Solidarności” m.in. poprzez pisanie artykułów do tygodnika „Solidarność Ziemi Łódzkiej”. W tym czasie urodziła dwoje dzieci.

„Za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce” 16 marca 2007 została odznaczona przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1]. Uroczystość, w trakcie której odznaczono zasłużonych działaczy i współpracowników ROPCiO odbyła się w Pałacu Prezydenckim w związku z 30. rocznicą powstania Ruchu.

Harcmistrzyni, w okresie od 15 września 2005 do 13 marca 2010 pełniła funkcję komendantki Łódzkiej Chorągwi Harcerek ZHR. Była także członkinią Rady Naczelnej ZHR (2010-2012) oraz Komisji Harcmistrzyń ZHR (2008-2010)^[2]. Matka pięciorga dzieci.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ M.P. z 2007 r. nr 42, poz. 479
↑ Ewa Borkowska-Pastwa, Renata Adrian-Cieślak, Urszula Kret: Starszyzna Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 1989–2022. Warszawa: Wydawnictwo ZHR, 2023, s. 55. ISBN 978-83-87899-32-5.

[1] M.P. z 2007 r. nr 42, poz. 479

[2] Ewa Borkowska-Pastwa, Renata Adrian-Cieślak, Urszula Kret: Starszyzna Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 1989–2022. Warszawa: Wydawnictwo ZHR, 2023, s. 55. ISBN 978-83-87899-32-5.

[1]

[2]