Franciszek Stempniewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Stempniewicz
major obserwator major obserwator
Data urodzenia

17 sierpnia 1889

Data i miejsce śmierci

4 kwietnia 1941
Dorsten

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego

Jednostki

3 pułk lotniczy

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Późniejsza praca

lekarz dentysta

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)

Franciszek Stempniewicz (ur. 17 sierpnia 1889, zm. 4 kwietnia 1941 w Dorsten) – major obserwator lotnictwa Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, lekarz dentysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 sierpnia 1889. Pochodził z Ostrzeszowa; na początku 1913 zdał we wszechnicy w Berlinie egzamin państwowy na lekarza-dentystę[1].

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Wojsk Lotniczych, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Pełnił wówczas służbę w Departamencie III Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy lotnictwa[3][4]. Od lipca 1921 był przydzielony do 3 pułku lotniczego w garnizonie Poznań. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym tej jednostki[5][6]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 3 pułku lotniczego[7].

W latach 30. do 1939 pracował jako dentysta w Warszawie, prowadząc gabinet przy ulicy Fryderyka Chopina 16[8].

Po wybuchu II wojny światowej otrzymał zadanie przejęcia w rumuńskim porcie morskim Konstanca dostaw przekazanych od Wielkiej Brytanii. W tym celu ok. 18/19 września 1939 wraz z dowodzonym przez siebie oddziałem przeszedł granicę polsko-rumuńską. Tam został internowany przez Rumunów, którzy w 1940 przekazali go Niemcom. Został osadzony w oflagu VI E w Dorsten. 4 kwietnia 1941 roku w obozie zmarł wskutek zawału serca. Został pochowany w Dorsten.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kronika. Wiadomości z prowincyi. „Dziennik Poznański”, s. 3, Nr 46 z 25 lutego 1913. 
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 898.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 950.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 870.
  5. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 933.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 854.
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 159, 668.
  8. ↑ Książka telefoniczna 1939. genealogyindexer.org. [dostęp 2016-01-17].
  9. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 37.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Stempniewicz&oldid=59458311”