Góra Śmiadowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Góra Śmiadowska
Ilustracja
Fragment ruin panzerwerku głównego (975)
Państwo

 Polska

Położenie

województwo zachodniopomorskie

Pasmo

Pojezierze Drawskie

Wysokość

168 m n.p.m.

Położenie na mapie gminy Borne Sulinowo
Mapa konturowa gminy Borne Sulinowo, w centrum znajduje się czarny trójkącik z opisem „Góra Śmiadowska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Góra Śmiadowska”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Góra Śmiadowska”
Położenie na mapie powiatu szczecineckiego
Mapa konturowa powiatu szczecineckiego, na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Góra Śmiadowska”
Ziemia53°37′24,5″N 16°32′15,7″E/53,623472 16,537694

Góra Śmiadowskawzniesienie o wysokości 168 m n.p.m. znajdujące się na północny zachód od wsi Śmiadowo (gmina Borne Sulinowo, województwo zachodniopomorskie), w pobliżu Łączna, na pojezierzu Drawskim. Jest jednym z dwóch największych na Wale Pomorskim zespołów fortyfikacyjnych[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W latach 1935-1936 wzniesiono w rejonie wzgórza grupę warowną złożoną z pięciu bloków o odporności B1 i z dwupiętrowego bloku o odporności B/B1 (Panzerwerk 975). Górne piętro dwupiętrowego bloku pełniło funkcje bojowe a dolne – techniczno-socjalne (istniały tutaj: maszynownia, ujęcie wody, toalety, pomieszczenia sanitarne, wypoczynkowe i inne)[1]. Wszystkie te obiekty połączone były korytarzami podziemnymi o łącznej długości około 250 lub 290[2] metrów. Po zakończeniu II wojny światowej bunkry zostały zniszczone (wysadzone) przez saperów polskich i sowieckich, i obecnie stanowią trwałe ruiny[3]. W 2008 przeprowadzono badania konstrukcji obiektów[4]. Odnaleziono wówczas m.in. oryginalny, elektryczny grzejnik firmy Siemens[2]. Po częściowym odkopaniu budowle zostały fragmentarycznie udostępnione do zwiedzania[1].

Fazy budowy[edytuj | edytuj kod]

  • w 1933 wybudowano panzerwerki 978 i 979 skonstruowane do prowadzenia ostrzału na kierunek północny i południowo-wschodni, które początkowo nie były połączone podziemnym korytarzem,
  • w 1936 zbudowano kolejne cztery obiekty i system połączeń pomiędzy poszczególnymi panzerwerkami – od tego momentu głównym dziełem warownym został panzerwerk 975 wyposażony w kopułę sześciostrzelnicową oraz ckm pod płytą pancerną,
  • w 1944, mimo że grupa przygotowana była do obrony okrężnej, to na szczycie wzniesienia dobudowano dwa schrony typu Ringstand 58c (tzw. Tobruki)[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]