Gabinet Wojskowy Prezydenta Rzeczypospolitej
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1926 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk SG Sergiusz Zahorski |
| Ostatni |
gen. bryg. Kazimierz Schally |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Podległość | |
Gabinet Wojskowy Prezydenta Rzeczypospolitej – organ pracy Prezydenta Rzeczypospolitej, jako zwierzchnika Sił Zbrojnych[1].
24 kwietnia 1934 minister spraw wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski rozkazem B. Og. Org. 0113 Org. zatwierdził nową organizację Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP.
Szef Gabinetu Wojskowego podlegał bezpośrednio Prezydentowi RP, a w sprawach personalnych i dyscyplinarnych ministrowi spraw wojskowych. W stosunku do podległego personelu posiadał uprawnienia dowódcy piechoty dywizyjnej. Kompetencje i zakres prac szefa Gabinetu Wojskowego oraz jego zastępcy regulowały specjalne instrukcje. Kapelan przyboczny oraz adiutanci przyboczni Prezydenta RP służyli do osobistej i wyłącznej dyspozycji Prezydenta RP[2].
Szefowi Gabinetu Wojskowego bezpośrednio podlegali:
- dowódca Oddziału Zamkowego Prezydenta Rzeczypospolitej,
- dowódca zamkowej kolumny samochodowej,
- dowódca zamkowego plutonu żandarmerii[2].
Skład osobowy w latach 1934-1939[edytuj | edytuj kod]
Skład osobowy nr 1 szefa Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej liczył 7 oficerów, 2 podoficerów zawodowych oraz 4 funkcjonariuszy cywilnych opłacanych z kredytów osobowych, a także 4 konie wierzchowe:
- szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej (generał brygady),
- zastępca szefa Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej (pułkownik, oficer dyplomowany),
- referent (major),
- referent – zarządca rezydencji letniej Prezydenta RP w Spale (kapitan[a])
- kapelan przyboczny Prezydenta RP (dziekan),
- organista (urzędnik cywilny III kategorii),
- dwóch adiutantów przybocznych Prezydenta RP (majorowie),
- personel pomocniczy (starszy sierżant, sierżant, 2 urzędników cywilnych III kategorii, niższy funkcjonariusz–goniec)[2].
Pod względem gospodarczym skład osobowy szefa Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej był przydzielony do Oddziału Zamkowego Prezydenta RP, który był samodzielną jednostką administracyjną. Dowódca Oddziału Zamkowego w imieniu szefa Gabinetu Wojskowego kierował całokształtem spraw administracyjno-budżetowych Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej[2].
Obsada personalna[edytuj | edytuj kod]
- Szefowie Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP
- płk SG Sergiusz Zahorski (VII 1926[3] – 31 VIII 1928[4])
- płk kaw. Jan Głogowski (1 IX 1928[4] – †12 VIII 1935)
- płk art. / gen. bryg. Kazimierz Schally (15 IX 1935[5] – IX 1939[6])
- Zastępcy szefa Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP
- mjr / ppłk dypl. art. Wojciech Fyda (VII 1926[7] – 1 III 1931[8])
- mjr dypl. art. Marian Kandl[b] (p.o. III[9] – VIII 1931[10])
- mjr dypl. kaw. Kazimierz Gedymin Jurgielewicz (1 IX 1931[11] – 1 VIII 1934[12])
- mjr dypl. piech. Władysław Krawczyk (1 IX 1934[13] – 1936)
- ppłk / płk dypl. piech. Józef Kobyłecki (1938 – 1939[6])
- Referenci
- mjr piech. mgr Tadeusz Caspaeri-Chraszczewski – I referent (1939[6])
- kpt. piech. Stanisław Zygmunt Kaczmarski – II referent (1939[6])
- Adiutanci przyboczni Prezydenta RP
- kpt. piech. Tadeusz Nagórny (VII 1926[7] – III 1928[14])
- rtm. Kazimierz Gedymin Jurgielewicz (VII 1926[7] – 1929)
- rtm. Wacław Calewski (15 IX 1928[15] – I 1931[16])
- kpt. art. Bolesław Suszyński (do I 1931[17])
- kpt. / mjr art. Zygmunt Gużewski (12 VI 1930 – VII 1936)
- kpt. / mjr piech. Józef Hartman (1934 – 1939[6])
- kpt. mar. Stefan Kryński (1939[6])
- Kapelani przyboczni Prezydenta RP
- dziekan ks. Mikołaj Bojanek (1 XII 1928 – III 1934)
- dziekan ks. Jan Humpola (III 1934 – IX 1939[6])
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Etat kapitana mógł być zastąpiony urzędnikiem cywilnym II kategorii.
- ↑ Mjr dypl. art. Marian Kandl w sierpniu 1931 został przesunięty ze stanowisko p.o. zastępcy szefa Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP na stanowisko oficera do specjalnych zleceń. Obie te funkcje łączył z wykonywaniem etatowych obowiązków szefa Samodzielnego Wydziału Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Smoliński 1999 ↓, s. 64.
- ↑ a b c d Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 5 z 24 kwietnia 1934 roku, poz. 76.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 19 lipca 1926 roku, s. 220.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 332.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 94.
- ↑ a b c d e f g Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 415.
- ↑ a b c Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 19 lipca 1926 roku, s. 223.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 14.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 244.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 224.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 275.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 88.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 342.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 15.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Zbigniew Gnat-Wieteska. Gabinet Wojskowy Prezydenta Rzeczypospolitej w latach 1926-1939. „Niepodległość i Pamięć”. 22, 2006. Warszawa: Muzeum Niepodległości. ISSN 1427-1443.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Józef Smoliński: Polskie władze państwowe i wojskowe na uchodźstwie. Warszawa: Departament Społeczno-Wychowawczy MON, 1999. ISBN 83-912390-0-4.