George Stephănescu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
George Stephănescu
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1843
Bukareszt

Pochodzenie

rumuńskie

Data i miejsce śmierci

25 kwietnia 1925
Bukareszt

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent, pedagog

George Stephănescu (ur. 13 grudnia 1843 w Bukareszcie, zm. 25 kwietnia 1925 tamże[1][2]) – rumuński kompozytor, dyrygent i pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1859–1864 uczył się u Franza Lorenza (fortepian) oraz Ernsta Weinetera i Eduarda Wachmanna (harmonia), następnie w latach 1864–1867 kontynuował naukę u Wachmanna w nowo utworzonym konserwatorium w Bukareszcie[1]. Od 1867 do 1871 roku studiował w Konserwatorium Paryskim u Napoléona-Henri Rebera (harmonia i kontrapunkt), Daniela Aubera i Ambroise’a Thomasa (kompozycja), Enrica Delle Sedie (śpiew) i Antoine’a François Marmontela (fortepian)[1][2]. Po powrocie do Bukaresztu był profesorem śpiewu w konserwatorium (1872–1904) i dyrygentem teatru narodowego (1877–1890)[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Był jedną z czołowych postaci rumuńskiego życia muzycznego XIX wieku, uważany jest za pierwszego rumuńskiego kompozytora, który napisał symfonię (1869)[1][2]. W swoich pieśniach wykorzystywał elementy rumuńskiego folkloru muzycznego[1]. Jako kompozytor dzieł scenicznych był współtwórcą repertuaru narodowego, przetłumaczył kilka librett oper[1]. Do jego uczniów należeli Hariclea Darclée, Giovanni Dimitrescu, Grigore Gabrielescu, Zina de Nori i Elena Teodorini[1].

Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Symfonia A-dur (1869)
  • poematy symfoniczne În munți (1888), În crîng (ok. 1889), Între flori (ok. 1890), În alte timpuri (1895), Idilă (1902), Sentinela română (1868)
  • Uvertura națională (1876)

Utwory kameralne

  • Oktet G-dur (1866)
  • Septet G-dur (ok. 1870)
  • Kwartet smyczkowy F-dur (ok. 1870)
  • Sonata na wiolonczelę i fortepian (1863)

Utwory wokalne

  • Cîntările Sfintei Liturghii a lui Ioan Gură-de-Aur na chór a cappella (1894)
  • kantata Dalila na głosy solowe, chór i orkiestrę (1868)

Utwory sceniczne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 100. ISBN 978-83-224-0866-7.
  2. a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3469. ISBN 0-02-865530-3.