Henryk Józefczyk
| Data i miejsce urodzenia |
9 kwietnia 1938 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 kwietnia 2014 |
| Miejsce spoczynku | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Henryk Józefczyk (ur. 9 kwietnia 1938 w Soninie, zm. 26 kwietnia 2014 w Wejherowie) – polski poeta, prozaik, publicysta, pedagog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1938 w Soninie w woj. podkarpackim. Porzucił naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie i jako nastolatek przybył na Pomorze z zamiarem podjęcia służby marynarskiej, do czego jednak nie doszło. Morskie fascynacje skłoniły go do wędrówek brzegiem Bałtyku i przejścia szlakiem całego polskiego wybrzeża. Kaszuby stały się z czasem ojczyzną poety. Na stałe osiadł w Wejherowie, gdzie piastował wiele funkcji społecznych, m.in. radnego miejskiego, wiceprezesa Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Wejherowskiej, prezesa Klubu Literackiego przy TPZW, członka kolegium redakcyjnego czasopisma Moje Wejherowo[1]. Ukończył studia na Uniwersytecie Gdańskim, pisząc pracę magisterską pod kierunkiem wykładowczyni literatury staropolskiej prof. Jadwigi Kotarskiej. Później wykładał literaturę staropolską w bydgoskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej. Był instruktorem języka polskiego, kierownikiem Szkoły Ćwiczeń przy ówczesnym Liceum Pedagogicznym w Wejherowie, ponad 25 lat pełnił funkcję dyrektora dawnej wejherowskiej Szkoły Podstawowej nr 2 im. 1 Morskiego Pułku Strzelców. Placówka oświatowa otrzymała imię tego oddziału piechoty, dzięki jego staraniom. Utworzona została tam izba pamięci 1MPS, a szkoła stała się z czasem miejscem spotkań, walczących w obronie wybrzeża żołnierzy Kampanii wrześniowej 1939[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Interesował się barokiem w literaturze i sztuce[3]. Fascynacje te mają swoje odzwierciedlenie w wierszach, zawartych w kilku tomikach poetyckich, m.in. Apokalypsis (1992)[4], Stary i morze z madonnami (1989), Deszcz (1994), Śmierci moja bywaj zdrowa (1996)[5]. Kolejnym ważnym odniesieniem w twórczości i źródłem inspiracji jest region Pomorza, Kaszub, jego kultura i przyroda. Własne badania literackie odzwierciedlają eseje o poezji Jana Trepczyka i Jana Rompskiego, a także gadkach Aleksandra Labudy. Ważna część twórczości związana jest z Bieszczadami. Górskie wędrówki poety zaowocowały lirykami opublikowanymi m.in. w książkach Nasze Bieszczady (2001) i Bieszczadzkie nostalgie (2010)[6], których jest współautorem.
Istotnym fragmentem dorobku poetyckiego twórcy stały się liryki, nawiązujące tematyką do zbrodni hitlerowskich, dokonanych w Piaśnicy. Utwory zostały zebrane w ostatnim wydanym przed śmiercią tomiku Piaśnickie Epitafium (2014)[7]. Publikacja została nominowana do nagrody Literacki Gryf 2014[8]. Piaśnickie wiersze stały się częścią Oratorium Requiem Piaśnickie[9], utworu nominowanego do Pomorskiej Nagrody Artystycznej w kategorii Muzyka i Kultura regionalna. Liryki piaśnickie poety stały się również częścią publikacji albumowej Las piaśnicki dziś. Przyroda, Historia i Pamięć[10].
Henryk Józefczyk był także cenionym publicystą z pasją polemiczną. Jego felietony publikowane w Kurierze Wejherowskim, podpisywane mianem „Ympertynent”, cieszyły się dużą poczytnością. Poeta znany jest również, jako satyryk, a przede wszystkim fraszkopis.
Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1971)
- Odznaka Honorowa Zasłużonym Ziemi Wejherowskiej (1978)
- Odznaka honorowa „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1978)
- Nagroda Remusa (1984)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Hasło: Henryk Józefczyk. W: Regina Osowicka: Bedeker Wejherowski. Gdańsk: Oficyna Czec, 1996. ISBN 83-904950-8-2.
- ↑ Joanna Kielas: Szkoła dostała sztandar i imię. Dziennik Bałtycki. [dostęp 2015-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)].
- ↑ Józefczyk, Henryk: Barokowe powroty w polskiej poezji współczesnej. W: Gdańskie zeszyty humanistyczne. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1989. ISBN 83-215-7241-3.
- ↑ Henryk Józefczyk: Apokalypsis. Polska Bibliografia Literacka. [dostęp 2015-02-11].
- ↑ Józef Borzyszkowski (red.): Historia Wejherowa. Wejherowo: Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej, 1998, s. 520. ISBN 83-901354-8-5.
- ↑ Zauroczeni pięknem Bieszczad. wejherowo.pl. [dostęp 2015-03-26].
- ↑ Stanisław Janke: Piaśnickie zmartwychwstanie. ug.wejherowo.pl. s. 14. [dostęp 2015-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
- ↑ Literacki Gryf 2014. [dostęp 2015-03-25].
- ↑ Oratorium "Requiem Piaśnickie". www.teatrotwarty.pl. [dostęp 2015-02-11].
- ↑ Edmund Kamiński: Las piaśnicki dziś. Przyroda, Historia, Pamięć. Gdańsk: BiT, 2004. ISBN 83-912374-7-8.