Herman Zdzisław Scheuring

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herman Zdzisław Scheuring
kapitan lekarz kapitan lekarz
Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1894
Lwów

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1963
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Legion Wschodni
Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

c. k. 30 pułk piechoty,
c. k. 15 pułk piechoty,
205 Szpital Polowy,
Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich,
3 Dywizja Strzelców Karpackich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska: obrona Lwowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Walecznych (od 1941) Medal Niepodległości
Krzyż Obrony Lwowa Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

Herman Zdzisław Scheuring (ur. 1 listopada 1894 we Lwowie, zm. 16 kwietnia 1963 w Londynie) – polski lekarz z tytułem doktora, oficer Wojska Polskiego, działacz narodowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 listopada 1894 we Lwowie[1][2]. Był synem Hermana, c. k. radcy leśnictwa i krajowego inspektora lasów[3], w okresie II Rzeczypospolitej kierownika inspekcji leśnej we Lwowie[4]. W 1913 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum VIII we Lwowie[5][1][2]. Następnie podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego[2].

Był członkiem Drużyn Sokolich[2]. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został żołnierzem Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu został powołany do służby w c. i k. armii, przydzielony do c. k. 30 pułku piechoty[6], pozostając w jej szeregach do końca wojny, także w służbie frontowej[2][7]. W maju 1918 został przeniesiony do Lwowa jako kwatermistrz c. k. 15 pułku piechoty (przeniesionego tam z czeskiej Ostrawy), gdzie podjął przerywane dotąd studia medyczne[8]. U kresu wojny w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[2]. W tym czasie w stopniu plutonowego medyka był komendantem bramy Sykstuska 42 w II Odcinku, gdzie walczył o „Pocztę” wspólnie z bratem Wiesławem (w walkach brał udział także ich brat Witold, dotychczasowy żołnierz armii austriackiej)[9][10][1]. Następnie brał udział w dalszych walkach z Ukraińcami, a w późniejszym czasie w wojnie polsko-bolszewickiej z 1920[2]. Po nastaniu pokoju kontynuował studia medyczne, które ukończył z tytułem doktora w 1924[2]. Był asystentem w Klinice Chorób Wewnętrznych we Lwowie, kierowanej przez prof. Romana Renckiego[11].

W 1934 jako podporucznik rezerwy korpusu oficerów sanitarnych w grupie lekarzy był przydzielony do kadry zapasowej 6 Szpitala Okręgowego we Lwowie i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[12]. Był zatrudniony na stanowisku kierownika sanatorium przeciwgruźliczego w Hołosku, później był lekarzem naczelnym sanatorium w Worochcie[1][2]. Od 1937 do 1939 pracował jako starszy asystent w Zakładzie Higieny Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[2]. Był autorem prac naukowych z medycyny[2]. Należał do Towarzystwa Lekarskiego we Lwowie[2]. W 1938 był jednym z założycieli Oddziału Lwowskiego Związku Lekarzy Państwa Polskiego, którego został pierwszym prezesem[2]. Należał do Stronnictwa Narodowego[2].

Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej służył jako lekarz w 205 Szpitalu Polowym[2]. Pod koniec listopada 1939 opuścił Polskę, po czym trafił na Bliski Wschód i tam został oficerem Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich[2]. Od końca 1940 był zatrudniony na Uniwersytecie w Kairze przez osiem miesięcy[2]. Później służył w 3 Dywizji Strzelców Karpackich, pełniąc funkcję komendanta Czołówki Transfuzyjnej[2]. Został awansowany na stopień kapitana, uczestniczył w działaniach podczas kampanii włoskiej w 1944, w tym w bitwie o Bolonię[2].

Od 1945 zasiadał w Naukowej Radzie Lekarskiej 2 Korpusu Polskiego[2]. W 1946 przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie był zatrudniony w szpitalach. Po przejściu na emeryturę osiadł w Londynie. Był członkiem Zarządu Koła Narodowego w Londynie[2]. Publikował prace o charakterze zarówno medycznym jak i historycznym[1][2].

Zmarł nagle 16 kwietnia 1963 w Londynie[1][2]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen[2]. Miał żonę Zofię[13][2]. Jego brat Witold (1897–1980) został prawnikiem, a Wiesław (1901–1920), poniósł śmierć w wojnie polsko-bolszewickiej[2][14].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Walki o Szkołę Kadecką i w Ulicy Sykstuskiej w: Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników (1993)[15]
  • Patologia zatrucia fosgenem ze szczególnym uwzględnieniem zmian oddychania i zmian we krwi (1944, Jerozolima)
  • Wstrząs jako zjawisko biologiczne (1946, Bari)
  • Czy królobójstwo? Krytyczne studium o śmierci króla Stefana Wielkiego Batorego (1964, Londyn, wyd. nakładem Wydawnictwa Towarzystwa imienia Romana Dmowskiego)[16][17]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (4), s. 78, Maj 1963. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Ryszard Terlecki: Zdzisław Herman Scheuring. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-10-01].
  3. ↑ Egzamina klasowe w r. 1904. „Sylwan”. Nr 12, s. 374, 389, 1904. 
  4. ↑ Lista znawców. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 7, s. 101, 1 kwietnia 1922. 
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VIII we Lwowie za rok szkolny 1913. Lwów: 1913, s. 95, 111.
  6. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VIII we Lwowie za rok szkolny 1915/16. Lwów: 1916, s. 9.
  7. ↑ Herman Zdzisław Scheuring: Walki o Szkołę Kadecką i w Ulicy Sykstuskiej. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 349. ISBN 83-85218-56-4.
  8. ↑ Herman Zdzisław Scheuring: Walki o Szkołę Kadecką i w Ulicy Sykstuskiej. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 348. ISBN 83-85218-56-4.
  9. ↑ Otto Bisanz: Pododcinek Kraszewskiego. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 79, 84. ISBN 83-85218-56-4.
  10. ↑ Herman Zdzisław Scheuring: Walki o Szkołę Kadecką i w Ulicy Sykstuskiej. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 353-357. ISBN 83-85218-56-4.
  11. ↑ Fryderyk Goldschlag. Kłopoty z Batorym. „Wiadomości”. Nr 45 (1075), s. 2, 6 listopada 1966. 
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 224, 773.
  13. ↑ Zofia Scheuring. Listy do redaktora. „Czy królobójstwo?”. „Wiadomości”. Nr 5 (1035), s. VIII, 30 stycznia 1966. 
  14. ↑ W 1931 Wiesław Scheuring został pośmiertnie odznaczony Medalem Niepodległości. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260.
  15. ↑ Herman Zdzisław Scheuring: Walki o Szkołę Kadecką i w Ulicy Sykstuskiej. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 348-357. ISBN 83-85218-56-4.
  16. ↑ Zofia Scheuring. Ogłoszenie. „Wiadomości”. Nr 2 (980), s. 2, 10 stycznia 1965. 
  17. ↑ Zofia Kozarynowa. Tajemnicza śmierć Stefana Batorego. „Wiadomości”. Nr 31 (1061), s. 2, 31 lipca 1966. 
  18. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Herman_Zdzisław_Scheuring&oldid=71180996”