Ignacy Dawidowicz
Ignacy Dawidowicz (ur. 1816, zm. 25 lipca 1873 w Zboiskach[1]) – powstaniec styczniowy, polski robotnik, dozorca.
Syn Józefa i Zofii z Brzeskich[2]. Przed wybuchem powstania styczniowego był majstrem i dozorcą (werkmistrzem) w fabryce w Suchedniowie. Brał udział w konspiracji i przygotowaniach do walki. 22 stycznia 1863 sformował, wraz z braćmi Józefem i Janem oraz bratankiem - Aleksandrem[2], oddział składający się z robotników suchedniowskich i chłopów z okolicznych wsi, zabrał kasę zakładów górniczych i wyruszył do walki o Bodzentyn. Po ataku na tę miejscowość udał się do Wąchocka, do wojsk Mariana Langiewicza. Otrzymał stopień majora i objął dowództwo nad drugim batalionem. W kompanii Langiewicza pozostawał do bitwy pod Małogoszczem, gdzie odcięty od głównych sił, wycofał się w lasy iłżeckie. Następnie walczył pod komendą Faustyna Grylińskiego[2], Władysława Eminowicza i Dionizego Czachowskiego. Prowadził też działania w lubelskiem. Po upadku powstania wyemigrował do Francji, a następnie Szwajcarii. Około 1870 powrócił do Galicji[3] i pracował w przemyśle naftowym w okolicach Krosna. Zmarł na cholerę w Zboiskach[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sejm Wielki, Ignacy Dawidowicz h. Trąby (ID: psb.3979.1)
- ↑ a b c d Muzeum Historii Kielc, Suchedniów
- ↑ przypis do: Z pamiętnika powstańca, w: Mówią Wieki, nr 8/1963, s.29, ISSN 0580-0943