Język emem
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
2 tys. (2005)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | enr | ||
| IETF | enr | ||
| Glottolog | emum1240 | ||
| Ethnologue | enr | ||
| BPS | 0933 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język emem, także: emumu[1][2][3], imimkal, kiamerop[1] – język papuaski z rodziny języków pauwasi[3], używany w prowincji Papua w Indonezji, przez grupę ludności blisko granicy z Papuą-Nową Gwineą[1]. Według danych z 2005 roku posługuje się nim 2 tys. osób[1].
Publikacja Peta Bahasa podaje, że jego użytkownicy zamieszkują wieś Yuruf w dystrykcie Yaffi oraz wsie Semografi i Yamraf Dua w dystrykcie Web (kabupaten Keerom)[2]. Niektórzy spośród najstarszych mieszkańców nie znają innych języków[1]. Według Ethnologue posługują się nim głównie osoby dorosłe. W użyciu są także języki indonezyjski i malajski papuaski[1]. We wsi Yuruf część osób zna język dera[4].
W literaturze bywa nazywany „emumu”, ale lokalnie preferowane jest określenie „emem”[5]. Miejscowości zamieszkiwane przez użytkowników tego języka są silnie odizolowane geograficznie[6], nie wszystkie z nich mają dostęp do prądu[7].
Języki pauwasi są słabo opisane. Dla języka emem opublikowano pewne listy słownictwa[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Emem, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Bahasa Emem. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (indonez.).
- ↑ a b c Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 73
- ↑ Lebold i Lee 2016 ↓, s. 17.
- ↑ Lebold i Lee 2016 ↓, s. 1.
- ↑ Lebold i Lee 2016 ↓, s. 2.
- ↑ Lebold i Lee 2016 ↓, s. 22.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).
- Randy Lebold, Myung-Young Lee: Survey Report on the Emem Language of Papua, Indonesia. Dallas: SIL International, 2016, seria: SIL Electronic Survey Reports 2016-008. [dostęp 2023-02-17]. (ang.).