Język hukumina
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 6 wymarły↗ | ||
| Ethnologue | 10 wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | huw | ||
| IETF | huw | ||
| Glottolog | huku1237 | ||
| Ethnologue | huw | ||
| BPS | 0658 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język hukumina, także: bambaa[1][2][3][4], balamata (a. palamata, palumata)[3] – wymarły język austronezyjski z wyspy Buru w indonezyjskiej prowincji Moluki[3][5].
W 1989 roku pozostał tylko jeden jego użytkownik (kobieta w podeszłym wieku). Kobieta pamiętała pewne frazy i zdania w tym języku, ale nie komunikowała się w hukumina na co dzień[2][6]. Według jej słów żadna osoba nie posługiwała się nim od drugiej wojny światowej[1]. Kobieta nie była w stanie podać spójnych danych lingwistycznych, toteż zdołano zebrać jedynie to, co C.E. Grimes nazwał „mieszanką kayeli, buru i jakiegoś innego języka, którym przypuszczalnie jest hukumina”[1].
Nie potwierdzono, czy był to jeden z autochtonicznych języków wyspy, czy też bliżej niespokrewniony język, który został przyniesiony przez migrantów z regionu Buton (północne-wschodnie Sulawesi)[7]. Niegdyś został określony jako dialekt języka buru, lecz dostępne dane wyraźnie sugerują, że był odrębnym językiem[2].
Nazwa „bambaa” znaczy „nic nie ma”. „Hukumina” to nazwa nieistniejącej już wsi[4]. W literaturze odnotowano także nazwę „palumata”; być może chodzi o odmianę tego samego języka, ale nie jest to jasne[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Grimes 2010 ↓, s. 75.
- ↑ a b c d Grimes 2000 ↓, s. 99.
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Hukumina, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ a b Barbara F. Grimes (red.): Ethnologue: Languages of the World. Wyd. 14. Dallas, Texas: SIL International, 2000, s. 497. ISBN 978-1-55671-103-9. OCLC 45882183. (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Hukumina. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-25)]. (ang.).
- ↑ Lectures on Endangered Languages: From Kyoto Conference 2000. T. 2. Faculty of Informatics, Osaka Gakuin University, 2000, s. 49. [dostęp 2022-08-25]. (ang.).
- ↑ Grimes i Lesnussa 1995 ↓, przyp. 1, s. 623.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Charles E. Grimes: Defining speech communities on Buru Island: a look at both linguistic and non-linguistic factors. W: Charles E. Grimes (red.): Spices from the East: Papers in Languages of Eastern Indonesia. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2000, s. 73–103, seria: Pacific Linguistics 503. DOI: 10.15144/PL-503.73. ISBN 0-85883-460-X. OCLC 46827844. (ang.).
- Charles E. Grimes, Wesly Lesnussa: Buru (Masarete). W: Darrell T. Tryon (red.): Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995, s. 623–636, seria: Trends in Linguistics. Documentation 10. DOI: 10.1515/9783110884012. ISBN 978-3-11-088401-2. OCLC 868970232. [dostęp 2022-08-25]. (ang.).
- Charles E. Grimes: Digging for the Roots of Language Death in Eastern Indonesia: The Cases of Kayeli and Hukumina. W: Margaret Florey (red.): Endangered Languages of Austronesia. Oxford: Oxford University Press, 2010, s. 73–89. DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199544547.003.0004. ISBN 978-0-19-954454-7, ISBN 978-0-19-157121-3. ISBN 978-0-19-172026-0. OCLC 507435850.