Język kaibobo
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
500 (1983) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 3 zdecydowanie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8b prawie wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kzb | ||
| IETF | kzb | ||
| Glottolog | kaib1244 | ||
| Ethnologue | kzb | ||
| BPS | 0711 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język kaibobo, także: kaibubu[1], eti-kaibobo[2], West Littoral[3][4] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki w Indonezji. Według danych z 1983 roku posługuje się nim 500 osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują pięć wsi w zachodniej części wyspy Seram (w okolicy zatoki Piru; kecamatany Kairatu i Seram Barat)[5]. W latach 80. XX w. odnotowano, że we wsiach Eti, Hatusua i Waisamu praktycznie wyszedł z użycia, ale we wsiach Ariate i Kaibobo wciąż był szerzej znany[3]. Zaobserwowano jedynie niewielkie różnice dialektalne[6]. Mieszkańcy wsi Ariate to ludność, która została przesiedlona z Kaibobo (z przyczyn demograficznych i związanych z bezpieczeństwem)[7].
Podobieństwa leksykalne wskazują na bliższy związek dialektu hatusua z językiem kamarian (bliskość geograficzna wsi Kamarian i Hatusua prawdopodobnie sprawiła, że ich języki upodobniły się do siebie)[8]. Pewne różnice słownikowe sugerują, że odmiany wsi Waisamu i Hatusua znalazły się pod wpływem języka alune[6]. W języku młodszych mieszkańców Kaibobo doszło do redukcji słownictwa i wzorów odmiany[9].
Jest silnie zagrożony wymarciem[2]. W użyciu jest także malajski amboński[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kaibobo, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Collins 1983 ↓, s. 99.
- ↑ a b Taguchi 1989 ↓, s. 36.
- ↑ Florey 2002 ↓, s. 259.
- ↑ Mark Taber (red.): Atlas bahasa tanah Maluku. Ambon: Pusat Pengkajian dan Pengembangan Maluku, Universitas Pattimura, 1996, s. 50. ISBN 979-8132-90-4. OCLC 40713056. [dostęp 2023-08-07]. (indonez.).
- ↑ a b Collins 1982 ↓, s. 98.
- ↑ Collins 1982 ↓, s. 96.
- ↑ Taguchi 1989 ↓, s. 36–37.
- ↑ Collins 1982 ↓, s. 98–99.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- James T. Collins. Linguistic research in Maluku: a report of recent field work. „Oceanic Linguistics”. 21 (1/2), s. 73–146, 1982. DOI: 10.2307/3623155. ISSN 0029-8115. OCLC 6015221068. JSTOR: 3623155. (ang.).
- James T. Collins: The Historical Relationships of the Languages of Central Maluku, Indonesia. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1983, seria: Pacific Linguistics D-47; Materials in languages of Indonesia 13. DOI: 10.15144/PL-D47. ISBN 0-85883-289-5. OCLC 11562071. (ang.).
- Margaret Florey: Community Initiatives towards Language Renewal among Moluccan Migrants in the Netherlands. W: David Bradley, Maya Bradley (red.): Language Endangerment and Language Maintenance: An Active Approach. London–New York: RoutledgeCurzon, 2002, s. 257–271. DOI: 10.4324/9781315028811. ISBN 978-1-315-02881-1. ISBN 978-0-700-71456-8. OCLC 50663047. (ang.).
- Yushin Taguchi: Lexicostatistic survey of the languages indigenous to West Seram. W: Wyn D. Laidig (red.): Workpapers in Indonesian Languages and Cultures. T. 6: Maluku. Summer Institute of Linguistics, 1989, s. 15–63. [dostęp 2023-08-06]. (ang.).