Język konjo pesisir
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
125 tys. (1990)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kjc | ||
| IETF | kjc | ||
| Glottolog | coas1295 | ||
| Ethnologue | kjc | ||
| WALS | kjo | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język konjo pesisir (indonez. bahasa Konjo Pesisir)[2], także: kondjo, tiro[1] – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Południowy w Indonezji (kabupateny Bantaeng, Bulukumba i Sinjai). Według danych z 1990 roku posługuje się nim 125 tys. osób[1].
Jeden z dwóch języków bądź dialektów konjo (drugim z nich jest konjo pegunungan – konjo górski)[2][3]. Na podstawie kryterium zrozumiałości i leksykostatystyki chodzi o dwa odrębne języki, jednakże cechy ich fonologii są prawie identyczne. Na płaszczyźnie morfologii, składni i morfofonemiki widoczne są niewielkie różnice (największe dotyczą słownictwa)[3].
Języki konjo bywają określane jako dialekt języka makasarskiego, który jest z nimi blisko spokrewniony i dominuje pod względem socjopolitycznym (wraz z bugijskim)[3]. Dodatkowo wykazują wpływy dalej spokrewnionego języka bugijskiego[4]. Użytkownicy konjo pesisir zachowują jednak własną tożsamość etniczną[5].
Tworzy złożony zespół odmian dialektalnych[3]. Można wyróżnić dialekty: konjo pesisir (ara, bira), tana toa (black konjo, kadjang, kajang, tana towa), bantaeng (bonthain)[1][5]. Terytorium dialektu tana toa jest odrębne kulturowo, ludność ta opiera się wpływom zewnętrznym[3][6]. Dialekt bantaeng bywa natomiast klasyfikowany jako odmiana języka makasarskiego[5][7].
Jeszcze w latach 80. XX w. był dominującym środkiem komunikacji w regionie[5]. Nowsze doniesienia sugerują, że młodsze pokolenie w coraz większym stopniu używa języka indonezyjskiego[1][5].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Konjo, Coastal, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Rahmatullah, Muhammad Hasan, Inanna: Pendidikan Ekonomi Berkarakter Untuk Pembangunan Berwawasan Lingkungan. Bandung: Media Sains Indonesia, 2021, s. 143. ISBN 978-623-6068-28-1. [dostęp 2024-03-18]. (indonez.).
- ↑ a b c d e Friberg 1995 ↓, s. 563.
- ↑ Friberg 1996 ↓, s. 137.
- ↑ a b c d e David Mead: Konjo, Coastal. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-06-04]. (ang.).
- ↑ Grimes i Grimes 1987 ↓, s. 27.
- ↑ Grimes i Grimes 1987 ↓, s. 26.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Timothy Friberg: Konjo. W: Darrell T. Tryon (red.): Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995, s. 563–571, seria: Trends in Linguistics. Documentation 10. DOI: 10.1515/9783110884012.1.563. ISBN 978-3-11-088401-2. OCLC 868970232. (ang.).
- Barbara Friberg: Konjo’s peripatetic person markers. W: H. Steinhauer (red.): Papers in Austronesian Linguistics No. 3. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1996, s. 137–171, seria: Pacific Linguistics A-84. DOI: 10.15144/PL-A84.137. ISBN 0-85883-430-8. OCLC 36390044. (ang.).
- Charles E. Grimes, Barbara D. Grimes: Languages of South Sulawesi. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1987, seria: Pacific Linguistics D-78; Materials in languages of Indonesia 38. DOI: 10.15144/PL-D78. ISBN 0-85883-352-2. OCLC 470252870. (ang.).