Język bugijski
| Obszar |
Indonezja – wyspy Sulawesi, Jawa i Sumatra, również Malezja (Sabah) | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
ok. 4 mln w Indonezji[1] | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| Ethnologue | 3 środek szerszej komunikacji↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-2 | bug | ||||
| ISO 639-3 | bug | ||||
| IETF | bug | ||||
| Glottolog | bugi1244 | ||||
| Ethnologue | bug | ||||
| GOST 7.75–97 | буг 123 | ||||
| WALS | bug | ||||
| SIL | BUG | ||||
| Występowanie | |||||
 Zasięg geograficzny języka bugijskiego na Sulawesi | |||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język bugijski (ᨅᨔ ᨕᨘᨁᨗ Basa Ugi) – język austronezyjski rozpowszechniony wśród ludu Bugijczyków, zamieszkującego zwłaszcza w południowej części indonezyjskiej wyspy Sulawesi. Według danych Ethnologue posługuje się nim 4 mln ludzi[1]. Ludność bugijska obecna jest w wielu regionach archipelagu indonezyjskiego[2]. Pewni użytkownicy języka bugijskiego zamieszkują też malezyjski stan Sabah[1].
Do zapisu języka bugijskiego stosuje się alfabet łaciński[1]. Tradycyjnie służyło do tego pismo lontara, sporządzano w nim manuskrypty na liściach palmowych. Obecnie jego użycie jest ograniczone do zastosowania ozdobno-rytualnego, np. podczas ceremonii ślubnych[3]. Misjonarz B.F. Matthes przetłumaczył na język bugijski Biblię oraz opracował opis jego gramatyki i słownik[4].
W niektórych zakątkach wyspy jest znany jako język drugi. Odegrał rolę jako źródło zapożyczeń w językach Indonezji. Wywarł wpływ na leksykę języków Sulawesi i Małych Wysp Sundajskich (Flores i Sumbawy)[5]. Zapożyczenia południowocelebeskie w języku malgaskim również mogą pochodzić z języka bugijskiego[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bugis, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2017-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-25] (ang.).
- ↑ Greg Acciaioli: Bugis. W: David Levinson (red.): Encyclopedia of World Cultures. T. 5: East and Southeast Asia. Boston, MA: G.K. Hall, 1993, s. 48–52. ISBN 0-8168-8840-X. OCLC 22492614. (ang.).
- ↑ Andrew Dalby, Dictionary of Languages: The definitive reference to more than 400 languages, London: A & C Black, 2004, s. 384, ISBN 978-1-4081-0214-5, OCLC 842286334 [dostęp 2022-12-30] (ang.).
- ↑ Jan Sihar Aritonang, Karel Adriaan Steenbrink (red.), A History of Christianity in Indonesia, Leiden: Brill, 2008 (Studies in Christian Mission 35), s. 477, DOI: 10.1163/ej.9789004170261.i-1004, ISBN 978-90-04-17026-1, OCLC 567642904, JSTOR: 10.1163/j.ctv4cbgb1 [dostęp 2022-12-30] (ang.).
- ↑ Adelaar 1996 ↓, s. 704–705.
- ↑ Adelaar 2009 ↓, s. 725.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. Alexander Adelaar, Contact languages in Indonesia and Malaysia other than Malay, [w:] Stephen A. Wurm, Peter Mühlhäusler, Darrell T. Tryon (red.), Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1996 (Trends in Linguistics. Documentation 13), s. 695–711, DOI: 10.1515/9783110819724.2.695, ISBN 978-3-11-081972-4, OCLC 645902941 (ang.).
- K. Alexander Adelaar, Loanwords in Malagasy, [w:] Martin Haspelmath, Uri Tadmor (red.), Loanwords in the World’s Languages: A Comparative Handbook, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 2009, s. 717–746, DOI: 10.1515/9783110218442.717, ISBN 978-3-11-021844-2, OCLC 642692803 (ang.).