Język naka’ela
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 6 wymarły↗ | ||
| Ethnologue | 10 wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | nae | ||
| IETF | nae | ||
| Glottolog | naka1263 | ||
| Ethnologue | nae | ||
| BPS | 0756 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język naka’ela – język austronezyjski z wyspy Seram w prowincji Moluki w Indonezji[1].
Posługiwali się nim mieszkańcy wsi Tanawa, Naka’ela i Hatu. W 1978 r. był jeszcze używany przez kilka osób. Doniesienia z 2018 r. sugerują, że jest już wymarły. Dziś główny język społeczności to malajski amboński[2][3].
Dokumentacją tego języka zajmował się J.T. Collins w 1978 r., pracując z dwoma rodzimymi użytkownikami[3]. Opublikowane materiały, wyjąwszy publikacje tego autora, są ubogie i ograniczają się do krótkich list słownictwa[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Naka’ela, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Collins 2022 ↓, s. 155.
- ↑ a b Collins 2021 ↓, s. 157.
- ↑ Collins 2021 ↓, s. 159.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- James T. Collins. "Culture is a shadow”, language as a shade; Fragments of a dead language, Naka’ela. „Wacana”. 22 (1), s. 152–181, 2021. DOI: 10.17510/wacana.v22i1.1036. ISSN 2407-6899. OCLC 9124648374. (ang.).
- James T. Collins. Language death in Indonesia: a sociocultural pandemic. „Linguistik Indonesia”. 40 (2), s. 141–164, luty 2022. DOI: 10.26499/li.v40i2.347. ISSN 0215-4846. OCLC 9584948491. (ang.).