Język teiwa
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
4 tys. (2010) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | twe | ||
| IETF | twe | ||
| Glottolog | teiw1235 | ||
| Ethnologue | twe | ||
| BPS | 0192 3 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język teiwa, także tewa – język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, jeden z języków wyspy Pantar. Według danych z 2010 r. posługuje się nim 4 tys. osób. Należy do grupy języków alor-pantar[1].
Jego użytkownicy zamieszkują sześć wsi (Lebang, Boweli, Kaleb, Nule, Kabir i Madar) w północno-zachodniej części wyspy[2].
Składa się z trzech dialektów: deing, lebang, madar[1], przy czym etnolekt deing (diang) bywa traktowany jako odrębny język[3]. Sami użytkownicy określają swój język jako pi-tarau, czyli „nasz język”. „Teiwa” to nazwa jednego z klanów. Lokalnie używa się też określenia bahasa Lebang, od nazwy głównej miejscowości[2].
Jest zagrożony wymarciem, znajduje się pod presją ze strony lokalnego malajskiego i języka indonezyjskiego. Na początku XXI w. pozostawał w użyciu w kontaktach domowych (wśród osób dorosłych), ale przy zwracaniu się do dzieci stosowano malajski/indonezyjski. Do lat 70. XX w. był jeszcze wykorzystywany w sferze religijnej[2].
Istnieją nieliczne publikacje poświęcone temu językowi[4]. Został opisany w postaci opracowania gramatycznego (A grammar of Teiwa, 2010)[5]. Wcześniejsze materiały ograniczały się do danych leksykalnych[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Teiwa, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01] (ang.).
- ↑ a b c d Klamer 2010 ↓, s. 3.
- ↑ Klamer 2017 ↓, s. 4.
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Teiwa. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-04)]. (ang.).
- ↑ Klamer 2010 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marian Klamer: A grammar of Teiwa. Berlin: De Gruyter Mouton, 2010, seria: Mouton Grammar Library [MGL] 49. DOI: 10.1515/9783110226072. ISBN 978-3-11-022607-2. ISBN 978-3-11-022606-5. OCLC 659591000. (ang.).
- Marian Klamer: The Alor-Pantar Languages: Linguistic Context, History And Typology. W: Marian Klamer (red.): The Alor-Pantar languages: History and typology. Wyd. 2. Berlin: Language Science Press, 2017, s. 1–48, seria: Studies in Diversity Linguistics 3. DOI: 10.5281/ZENODO.569386. ISBN 978-3-944675-94-7. OCLC 1030820272. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- NTT Languages: Three Languages of Alor and Pantar. YouTube, 2014-11-26. [dostęp 2022-09-04].