Język yamdena
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
25 tys. (1991) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | jmd | ||
| IETF | jmd | ||
| Glottolog | yamd1240 | ||
| Ethnologue | jmd | ||
| BPS | 0707 0 | ||
| WALS | ymd | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język yamdena, także yamden (a. jamdena, jamden)[1][2][3] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki we wschodniej Indonezji, na wyspie Yamdena w archipelagu wysp Tanimbar. Według danych z 1991 roku posługuje się nim 25 tys. osób[4].
Jego użytkownicy zamieszkują wschodnie wybrzeże wyspy Yamdena, wieś Latdalam (gdzie jest jednym z dwóch języków), a także wieś Adaut na wyspie Selaru[5]. Dzieli się na dwa dialekty: północny (nus das), południowy (nus bab)[4]. Dialekt południowy ma charakter prestiżowy. Nie jest jasne, czy występuje między nimi wzajemna zrozumiałość[6].
Przypuszczalnie jest bliżej spokrewniony z językami onin, sekar i uruangnirin z Papui Zachodniej[7].
Jego użytkownicy posługują się także językiem indonezyjskim i malajskim ambońskim. Do zapisywania tego języka stosuje się alfabet łaciński[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Indonesia Handbook. Wyd. 5. Moon Publications, Chico, California, s. 972. ISBN 978-0-918373-72-4. OCLC 24373037. [dostęp 2022-07-13]. (ang.).
- ↑ Voegelin i Voegelin 1965 ↓, s. 33.
- ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 86, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- ↑ a b c M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Yamdena, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-12-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-12] (ang.).
- ↑ Hughes 1987 ↓, s. 88.
- ↑ Hughes 1987 ↓, s. 88–89.
- ↑ Robert Blust. Central and Central-Eastern Malayo-Polynesian. „Oceanic Linguistics”. 32 (2), s. 241–293, 1993. DOI: 10.2307/3623195. ISSN 0029-8115. JSTOR: 3623195. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jock Hughes: The languages of Kei, Tanimbar and Aru: Lexicostatistic classification. W: Soenjono Dardjowidjojo (red.): Miscellaneous studies of Indonesian and other languages in Indonesia. Cz. 9. Jakarta: Badan Penyelenggara Seri Nusa, Universitas Atma Jaya, 1987, s. 71–111, seria: NUSA: Linguistic studies in Indonesian and languages in Indonesia 27. OCLC 896429711. (ang.).
- C. F. Voegelin, F. M. Voegelin. Languages of the World: Indo-Pacific Fascicle Four. „Anthropological Linguistics”. 7 (2), s. 1–297, 1965. ISSN 0003-5483. OCLC 5547207734. JSTOR: 30022490. (ang.).