Języki malajsko-polinezyjskie zachodnie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Języki malajsko-polinezyjskie zachodnie
Obszar

Azja Południowo-Wschodnia, Oceania

Klasyfikacja genetyczna

języki austronezyjskie

Kody rodziny językowej
ISO 639-5 pqw
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki malajsko-polinezyjskie zachodnie, także: hesperonezyjskie, indonezyjskie[1]parafiletyczny zespół tych języków malajsko-polinezyjskich należących do wielkiej rodziny austronezyjskiej, które nie są zaliczane do grupy centralno-wschodniej. Zakres pojęciowy tej gałęzi obejmuje wszystkie języki austronezyjskie używane na Madagaskarze, w kontynentalnej części Azji Południowo-Wschodniej, na Filipinach, na Wielkich Wyspach Sundajskich (także na mniejszych okolicznych wyspach), na wyspach Bali i Lombok, w zachodniej części Sumbawy, na Palau oraz w archipelagu Marianów.

Koncepcję grupy zachodniej zaproponował Robert Blust, traktując ją jako siostrzaną wobec gałęzi centralno-wschodniej[2]. Podział na języki zachodnie i centralno-wschodnie zakorzenił się w literaturze[3][4]. W nowszych klasyfikacjach odrzucono tę grupę ze względu na niemożność określenia definiujących ją cech lingwistycznych[4][5]. Przeciw takiej grupie przemawiają również dane archeologiczne[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Isidore Dyen, Linguistic Subgrouping and Lexicostatistics, The Hague: Mouton, 1975 (Janua Linguarum. Series Minor 175), s. 103, DOI10.1515/9783110880830, ISBN 978-90-279-3054-5, ISBN 978-31-108-8083-0, OCLC 2160363 [dostęp 2020-06-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-12] (ang.).
  2. Blust 1980 ↓, s. 11–12.
  3. Zobel 2002 ↓, s. 405.
  4. a b Adelaar 2005 ↓, s. 14.
  5. Smith 2017 ↓.
  6. Smith 2017 ↓, s. 442–443.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]