Jack Culcay-Keth
| |||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | |||||||||||||
| Wzrost |
172 cm | ||||||||||||
| Styl walki |
praworęczny | ||||||||||||
| Kategoria wagowa |
lekkośrednia | ||||||||||||
| Bilans walk zawodowych[a] | |||||||||||||
| Liczba walk |
37 | ||||||||||||
| Zwycięstwa |
33 | ||||||||||||
| Przez nokauty |
14 | ||||||||||||
| Porażki |
4 | ||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Jack Robert Culcay-Keth (ur. 26 września 1985 w Ambato w Ekwadorze) – niemiecki bokser. Amatorski mistrz świata. Były zawodowy mistrz świata WBA w wadze lekkośredniej.
Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]
Jest synem Ekwadorczyka i Niemki. Przyjechał do Niemiec z Ekwadoru w wieku pięciu lat. Zaczął trenować boks, gdy miał 12 lat[1].
Wziął udział w mistrzostwach świata w 2007 w Chicago w kategorii półśredniej (do 69 kg), gdzie po wygraniu dwóch walk przegrał w ćwierćfinale z późniejszym triumfatorem Demetriusem Andrade ze Stanów Zjednoczonych[2]. Dobry występ w tych mistrzostwach umożliwił Culcayowi udział w igrzyskach olimpijskich w 2008 w Pekinie. W pierwszej walce trafił tam na medalistę olimpijskiego z igrzysk w 2004 Kima Jung-joo, z którym nieznacznie przegrał[3]. W tym samym roku Culcay zdobył srebrny medal w wadze półśredniej podczas mistrzostw Europy w Liverpoolu. W finale uległ Mahamadowi Nurudzinau z Białorusi[4].
Swój największy sukces w boksie amatorskim Culcay odniósł na mistrzostwach świata w 2009 w Mediolanie, gdzie zdobył złoty medal w kategorii półśredniej, po wygraniu w finale z Andriejem Zamkowojem[5].
Był amatorskim mistrzem Niemiec w 2007[6] i 2008[7].
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
W 2009 Culcay przeszedł na zawodowstwo. Pierwszą walkę stoczył w grudniu tego roku. W sierpniu 2012 zdobył tytuł mistrza interkontynentalnego WBA w kategorii lekkośredniej. Po dwóch skutecznych obronach stracił ten tytuł w kwietniu 2013 po pierwszej w jego karierze zawodowej porażce z Guido Nicolasem Pitto, ale odzyskał go w walce rewanżowej w październiku tego roku. W sierpniu 2014 został zawodowym mistrzem Europy EBU w tej wadze, a 9 maja 2015 pokonał Maurice’a Webera w walce o pas tymczasowego mistrza świata WBA. Po dwóch skutecznych obronach został podniesiony do pozycji regularnego mistrza świata WBA (supermistrzem jest Erislandy Lara)[1].
11 marca 2017 utracił tytuł mistrzowski po niejednogłośnej porażce z Demetriusem Andrade.
21 października 2017 roku na gali World Boxing Super Series w Prudential Centre w Newark przegrał jednogłośnie na punkty z Polakiem Maciejem Sulęckim (26-0, 10 KO)[8]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b WBA Boxer Profile: Jack Culcay (GER) [online], wbaboxing.com [dostęp 2017-01-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-01-16] (ang.).
- ↑ 14.World Championships – Chicago, USA – October 23 – November 3 2007 [online], /amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2017-01-15] (ang.).
- ↑ Jack Culcay Keth [online], olympedia.org [dostęp 2021-06-13] (ang.).
- ↑ 37.European Championships – Liverpool, England – November 6-15 2008 [online], /amateur-boxing.strefa.pl (ang.).
- ↑ 15.World Championships – Milan, Italy – September 1-12 2009 [online], /amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2017-01-15] (ang.).
- ↑ 85.German National Championships – Wolfenbuettel – November 28 – December 1 2007 [online], /amateur-boxing.strefa.pl (ang.).
- ↑ 86.German National Championships – Straubing – October 22-25 2008 [online], /amateur-boxing.strefa.pl (ang.).
- ↑ Sulęcki wygrał po ringowej wojnie! Culcay sprawił sporo problemów, „Polsat Sport” [dostęp 2018-01-18] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- WBA Boxer Profile: Jack Culcay (GER) [online], wbaboxing.com [dostęp 2017-01-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-01-16] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Culcaya [online], boxrec.com [dostęp 2017-01-15] (ang.).