Jan Gołubski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Gołubski
kapitan dyplomowany piechoty kapitan dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1895
Rożental

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1930
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1918-1930

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III

Stanowiska

szef oddziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)

Jan Gołubski (ur. 15 grudnia 1895 Rożentalu, zm. 24 stycznia 1930 w Warszawie) – kapitan dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 grudnia 1895 we wsi Rożental, w ówczesnym powiecie lubawskim rejencji kwidzyńskiej[1]. 18 października 1918 wstąpił do Wojska Polskiego na Syberii i został dowódcą plutonu ciężkich karabinów maszynowych w I batalionie 2 pułku strzelców polskich na Syberii. W styczniu 1920 dostał się do niewoli bolszewickiej. Po udanej ucieczce z niewoli powrócił do kraju i został przyjęty do Syberyjskiej Brygady Piechoty[2].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Syberyjskiej Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 2 syberyjski pułk piechoty[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 86. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był wówczas 83 pułk piechoty[4]. W latach 1923–1926 kontynuował służbę w 83 pp w Kobryniu[5][6]. Z dniem 2 listopada 1926 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926–1928. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W 1930 pełnił obowiązki szefa Oddziału Wyszkolenia Sztabu DOK III.

Zmarł 24 stycznia 1930 w gmachu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, w trakcie podróży służbowej[7]. Przyczyną śmierci był krwotok gardlany. Osierocił żonę i troje małych dzieci[2]. Pochowany 28 stycznia 1930 na cmentarzu wojskowym w Grodnie[8]. 18 lutego 1930 został pośmiertnie mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 w korpusie oficerów piechoty[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-10].
  2. ↑ a b Ś.p. kpt. dypl. Gołubski. „Polska Zbrojna”. 25, s. 6, 1930-01-26. Warszawa. 
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 217, 633.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 72.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 364, 422.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 317, 366.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1930, s. 38.
  8. ↑ Z karty żałobnej. „Przegląd Kresowy”. 12, s. 6, 1930-01-28. Grodno: Józef Bursztyn. 
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 20 lutego 1930, s. 66 tu jako „ś.p. Gołubowski Jan dypl.”.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 19 sierpnia 1922, s. 614.
  11. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-10].
  12. ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
  13. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-10].
  14. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-10].
  15. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-10].
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931, s. 81.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Gołubski&oldid=73093704”