Janusz Walawski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Walawski
4 zwycięstwa
porucznik pilot porucznik pilot
Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1917
Elbrus

Data i miejsce śmierci

20 maja 1945
Bury St Edmunds

Przebieg służby
Lata służby

1938–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

dywizjon 317
dywizjon 316

Stanowiska

dowódca eskadry

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Medal Lotniczy (dwukrotnie) Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (Wielka Brytania)

Janusz Jerzy Walawski (ur. 25 lutego 1917 we wsi Elbrus, zm. 20 maja 1945 w Bury St Edmunds) – porucznik pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do Polski przyjechał z rodziną w 1926 roku i zamieszkał na Wołyniu. Maturę zdał w 1938 w gimnazjum w Łukowie. W 1938 ukończył Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 9 DP przy 22 pułku piechoty w Siedlcach. 3 stycznia 1939 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie[1]. W kampanii wrześniowej był pilotem łącznikowym 21 Dywizji Piechoty Górskiej[2].

Po zakończeniu walk we wrześniu 1939 przez Litwę, Łotwę, Szwecję, Finlandię, Danię, Holandię i Belgię dotarł w 1940 do Francji. W czerwcu został ewakuowany do Anglii, gdzie otrzymał numer służbowy RAF P-1808 oraz polski numer 783626[3] i 5 maja 1941 r. został skierowany na kurs do 1 Polish Flying Training School w Hucknall. 24 maja odbył kurs pilotażu podstawowego w 8 Service Flying Training School w Montrose. 17 sierpnia 1941 r. rozpoczął praktykę do szkoły łączności 2 Signal School w Yatesbury. 23 grudnia 1941 r. został skierowany na przeszkolenie myśliwskie w 58 Operational Training Unit w Grangemouth, które zakończył 2 marca 1942 r.[2] Został przydzielony do dywizjonu 317. W 1944 przeniesiony do dywizjonu 316.

Po zakończeniu tury lotów bojowych w kwietniu 1944 r. został skierowany na odpoczynek do 61 Operational Training Unit w Rednal. 8 sierpnia 1944 r. powrócił do dywizjonu 316 i rozpoczął loty na samolotach P-51 Mustang[2]. 5 kwietnia 1945 r. został mianowany dowódcą eskadry B. 12 grudnia 1944 r. uzyskał ostatnie oficjalnie zaliczone 316 dywizjonowi zwycięstwo powietrzne w II wojnie światowej. Łącznie odbył 120 lotów bojowych.

20 maja 1945 roku, podczas podróży z Londynu do Coltishall, uczestniczył w wypadku samochodowym koło Mildenhall. Ciężko ranny został przewieziony do szpitala w Bury St Edmunds, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu w Newark-on-Trent[4].

Zwycięstwa powietrzne[edytuj | edytuj kod]

Na liście Bajana figuruje na 52. pozycji z 4 pewnymi 3 uszkodzonymi samolotami.

Chronologiczny wykaz zwycięskich walk powietrznych

Zestrzelenia pewne:

  • Bf-109 – 6 września 1943
  • 2 * Bf-109 – 18 października 1944
  • Bf-109 – 12 grudnia 1944

Uszkodzenia:

  • Fw-190 – 28 kwietnia 1942
  • 2 * Fw-190 – 24 czerwca 1943

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ XIV niedoszła promocja.
  2. ↑ a b c Wojciech Zmyślony: Janusz Walawski. polishairforce.pl. [dostęp 2019-03-11]. (pol.).
  3. ↑ Walawski Janusz Jerzy. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-03-11]. (pol.).
  4. ↑ Newark Cmentarz Lotnikow Polskich > WIELKA BRYTANIA. globtroter.pl. [dostęp 2019-03-01]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Walawski&oldid=71926779”