Jerzy Nemanicz
| "król" Zety | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Ojciec | |
| Matka |
z rodu de Segni |
Jerzy Nemanicz (serb.: Ђорђе Немањић, Đorđe Nemanjić) – „król” Zety w latach 1208–1216, a następnie książę Zety uznający zwierzchnictwo serbskie od ok. 1230 do ok. 1243.
Król Zety[edytuj | edytuj kod]
Jerzy był synem Wukana, władcy Zety i wnukiem wielkiego żupana Raszki Stefana Nemanii[1]. O matce wiadomo tylko, że pochodziła z włoskiego rodu de Segni[2]. Wydaje się, że Jerzy objął władzę nad Zetą jeszcze za życia ojca, jest bowiem nazywany „królem”[3] w 1208 roku, podczas gdy inskrypcja ze Studenicy z 1209 roku mówi o Wukanie jako o Wielkim Księciu Zety. Przyczyny abdykacji Wukana nie są znane. Być może chciał zapewnić synowi następstwo tronu, obawiając się, że w razie jego śmierci przed objęciem władzy przez Jerzego, jego brat, wielki żupan Raszki Stefan Nemanicz, nie zawaha się wykorzystać bezkrólewia i przyłączy Zetę do Serbii. Wukan zmarł prawdopodobnie jeszcze w 1209 roku lub niedługo później[4].
Wobec narastającego napięcia w stosunkach z wujem Stefanem Nemaniczem, Jerzy złożył w 1208 roku przysięgę wierności doży weneckiemu Pietro Zianiemu, uznając zwierzchnictwo Wenecji nad Zetą[2]. Oprócz zabezpieczenia swoich ziem przed zagrożeniem ze strony Serbii, akt Jerzego mógł mieć również inne znaczenie. Bezpośrednio po IV krucjacie Wenecja próbowała przejąć kontrolę nad portami bałkańskimi. W 1205 roku uzależniła od siebie Dubrownik. Nie można wykluczyć, że uznając zwierzchnictwo weneckie Jerzy chronił swoje porty w południowej Dalmacji[5].
Jerzy zawarł wkrótce sojusz wojskowy z Wenecją, przeciw jej teoretycznemu wasalowi, Albańczykowi o imieniu Dmitri, który z górskiej twierdzy Kroja sprawował władzę nad częścią Albanii w pierwszej dekadzie XIII wieku. Jerzy zobowiązał się do udzielenia pomocy wojskowej w przypadku ataku Dmitriego na terytoria weneckie. Wykorzystując walkę pomiędzy Zetą a Raszką, Dmitri zacieśnił swoje związki z Raszką poślubiając córkę Stefana Nemanicza. W następnych latach Jerzy przejściowo znika ze źródeł. W 1216 roku Stefan, prawdopodobnie w wyniku akcji zbrojnej, przejął kontrolę nad Zetą, kładąc tym samym kres separatyzmowi tego kraju i jego niepodległemu królestwu[5].
Książę Zety[edytuj | edytuj kod]
Jerzy ponownie pojawia się w drugiej połowie panowania syna Stefana Nemanicza, Stefana Radosława (1227–1234), jako zarządca Zety pozostający pod władzą króla Serbii. Nie wiadomo czy otrzymał apanaż obejmujący Zetę w zamian za uznanie władzy królewskiej swego kuzyna, czy też sam upomniał się o prawo do Zety przy pomocy lokalnych wielmożów. Niezależnie jednak od tego jak doszedł do władzy, rządził Zetą za zgodą Radosława i uznając jego zwierzchnictwo. Wszystkie bowiem dokumenty wystawiane przez Jerzego wymagały zatwierdzenia przez Radosława[6].
Nie wiadomo jaką część Zety obejmował apanaż Jerzego. Niewątpliwie utrzymał go pod rządami następcy Radosława, jego brata Stefana Władysława. W tym czasie zacieśnił związki z nadmorskim Ulcinjem. Biskup Ulcinja podjął rozmowy zmierzające do podporządkowania miasta arcybiskupowi Dubrownika, występując w ten sposób przeciw roszczeniom arcybiskupa Baru, które wcześniej popierali zarówno Stefan Nemania jak i Wukan Nemanicz. Źródła raguskie nazywają Jerzego "księciem Dukli", synem "żupana" Wukana, choć nie można wykluczyć, że używają tego tytułu nie chcąc zaogniać swoich stosunków z Serbią[7].
W liście z 1242 roku do Dubrownika biskup Ulcinja tytułuje Jerzego "królem", nie wiadomo czy jest to wyraz lokalnego patriotyzmu, czy też efekt podjętej przez Jerzego próby wykorzystania chaosu wywołanego najazdem tatarskim i odbudowania królestwa Zety. Również uznanie przez biskupa Ulcinja zwierzchnictwa arcybiskupa Dubrownika i odrzucenie dotychczasowego zwierzchnictwa arcybiskupa Baru, może wskazywać próbę uniezależnienia się od króla serbskiego[7]. Ćirković przypuszcza, że akt ten mógł być bezpośrednią przyczyną odebrania Jerzemu władzy nad Zetą[8].
Ponieważ nie słychać o Jerzym za panowania Stefana Urosza, przypuszcza się, że utracił władzę nad Zetą po 1243 roku[2]. Wasilewski uważa, że odebrawszy Zetę Jerzemu, król Urosz przekazał ją swemu bratu Władysławowi[9]. Wiadomo, że brat Jerzego Stefan wzniósł w latach 1251–1252 monaster Morača. Na pochodzącym z XVII wieku fresku z tego klasztoru jest nazwany królem. Drugi brat Jerzego, tytułowany "żupanem", wzniósł w 1281 roku kościół w Brodareve nad Limem i niedługo potem został mnichem. Nie można wykluczyć, że każdy z braci dostał od władcy Serbii niewielki apanaż: Jerzy wokół Ulcinja, Stefan nad rzeką Moračą, a Dmitri nad Limem, i że miejscowa ludność (biskup Ulcinja, malarz fresków w Moračy) używała w stosunku do Jerzego i Stefana tradycyjnego tytułu królewskiego, nieuznawanego przez obce państwa, jak wskazuje przykład Dubrownika tytułującego Jerzego księciem[7]. Synowie Jerzego byli już tylko zwykłymi "żupanami" serbskimi[2].
Potomstwo[edytuj | edytuj kod]
Synowie Jerzego:
- Dimitrije – żupan w Zecie pomiędzy 1171 a 1186, budowniczy klasztoru w Davidovicy, w 1186 roku został mnichem. Jego synami byli:
- Wratysław – jego synowie to:
- Vratko – wódz w bitwie pod Serrhai w 1342 roku. Córką Vratka wedle późniejszych dokumentów była:
- Milica – żona księcia Łazarza Hrebeljanovicia, w 1389 roku regentka Serbii
- i Radosław
- Vratko – wódz w bitwie pod Serrhai w 1342 roku. Córką Vratka wedle późniejszych dokumentów była:
- i Radosław
- Wratysław – jego synowie to:
- i Stefan[2]
| Stefan Nemania (panował 1170–1196) |
|||||||||||
| Wukan Nemanicz (panował nad Zetą 1190–1208) |
Stefan Nemanicz (panował nad Serbią 1196–1227) |
Rastko (arcybiskup Serbii) | |||||||||
| Vladin | Dimitrije | Stefan Radosław (panował 1227–1234) |
Stefan Władysław (panował 1234–1243) |
Stefan Urosz I (panował 1243–1276) | |||||||
| Jerzy Nemanicz ("król" Zety 1208–1216) |
Stefan | ||||||||||
| Dimitrije żupan w Zecie |
Stefan | ||||||||||
| Wratysław | Radosław | ||||||||||
| Vratko wódz w 1342 |
Radosław | ||||||||||
| Milica ∞ Łazarz Hrebeljanović | |||||||||||
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b T. Wasilewski: W. Felczak, T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 512.
- ↑ a b c d e f Ch. Cawley: Medieval Lands. (ang.).
- ↑ Sprawa tytułu królewskiego Jerzego jest przedmiotem dyskusji. Określenie król Jerzy pojawia się na dokumencie z lipca 1208 informującym o uznaniu przez Zetę zwierzchnictwa weneckiego. W 1240 roku "królem" tytułuje Jerzego również biskup Ulcinja. Jednocześnie źródła raszkańskie jeszcze w 1209 roku nazywają ojca Jerzego "wielkim księciem" (Veliki Knez). J. Fine przypuszcza, że może to stanowić wyraz różnych punktów widzenia obydwu pozostających w konflikcie stron (J. Fine, The Late Medieval Balkans, s. 49 i 203). T. Wasilewski podaje tytuł Jerzego w cudzysłowie (T. Wasilewski, Historia Jugosławii, s. 112)
- ↑ J. Fine: The Late Medieval Balkans. s. 49.
- ↑ a b J. Fine: The Late Medieval Balkans. s. 50.
- ↑ J. Fine: The Late Medieval Balkans. s. 137.
- ↑ a b c J. Fine: The Late Medieval Balkans. s. 138.
- ↑ S. Ćirković: The Serbs. s. 48.
- ↑ T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 112.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ch. Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2007.
- Sima Ćirković: The Serbs. Blackwell Publishing Ltd., 2004. ISBN 0-631-20471-7.
- John Fine: The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor: University of Michigan Press, 1994. ISBN 0-472-10079-3.
- T. Wasilewski: Historia Jugosławii do XVIII wieku. W: W. Felczak, T. Wasilewski: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9.