Stefan Władysław
| |
| |
| król Serbii | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona |
Biełosława |
| Dzieci |
Stefan - Desa - córka N. N. |
Stefan Władysław lub Władysław – (srb.: Стефан Владислав, Stefan Władisław), syn Stefana I Koronowanego, król serbski w latach 1234-1243.
Życie[edytuj | edytuj kod]
Średni syn Stefana I Koronowanego i jego pierwszej żony Eudoksji Angeliny. Małżeństwo Stefana i Eudoksji zostało zawarte w celu potwierdzenia traktatu pokojowego pomiędzy Bizancjum a Serbią w 1190 roku, a rozpadło się po 1198 roku. Pomiędzy tymi dwoma datami należy więc umieścić datę urodzenia Władysława[1].
Po ustąpieniu ojca, władzę w Serbii objął starszy brat Władysława Radosław. Wprowadzone przezeń greckie obyczaje i zależność od teścia władcy Epiru Teodora Angelosa nie przysporzyły mu poparcia wśród Serbów. Po klęsce Teodora Angelosa w 1230 roku w bitwie pod Kłokotnicą, stronnictwo probułgarskie w Serbii wystąpiło przeciw Radosławowi, który abdykował w 1234 roku. Na tron bułgarski wyniesiony został wówczas Stefan Władysław[2]. Jeszcze w tym samym roku został koronowany w Žičy przez swego stryja arcybiskupa Sawę. W latach 1234-1235 wzniósł w Mileševej monaster, do którego w 1236 roku sprowadził z Tyrnowa ciało zmarłego arcybiskupa serbskiego[3]. Wyniesiony na tron przez stronnictwo probułgarskie utracił władzę wraz z załamaniem się potęgi bułgarskiej po śmierci Iwana Asena II (1241). W 1241 roku najazd tatarski dotarł przez Węgry i Chorwację nad Adriatyk. W drodze powrotnej Mongołowie spalili Kotor, Svač, i Drivast, a następnie przez Raszkę zaatakowali Bułgarię, by w 1242 roku powrócić na Ruś. Bułgaria pogrążyła się w walkach o regencję nad małoletnim Michałem I Asenem. W 1243 roku możnowładcy serbscy osadzili na tronie najmłodszego syna Stefana I, Stefana Urosza I. Stefan Urosz I po krótkiej walce pogodził się z Władysławem i oddał mu Zetę i Trebinje, odebrane niezależnie władającemu Zetą synowi Vukana Nemanicza, Jerzemu[2]. Władysław zmarł po 1267 i został pochowany w swojej zadużbinie w Mileševej[3].
Związki rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Biełosławą, córką cara bułgarskiego Iwana Asena II, miał z nią troje dzieci:
- syna Stefana,
- syna Desę
- i nieznaną z imienia córkę wydaną za bałkańskiego możnowładcę[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ch. Cawley uważa, że następni synowie Stefana Nemanicza: Władysław i jego brat Przedzisław zostali zrodzeni z drugiej, nieznanej z imienia żony tego władcy. Taka możliwość komplikuje próbę ustalenia daty urodzenia Radosława, ponieważ jego ojciec po raz kolejny ożenił się dopiero w 1216 roku.Ch. Cawley: Medieval Lands.
- ↑ a b T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 114-115.
- ↑ a b c Ch. Cawley: Medieval Lands.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ch. Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2007.
- T. Wasilewski: Historia Jugosławii do XVIII wieku. W: W. Felczak, T. Wasilewski: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9.
- J. Skowronek, M. Tanty, T. Wasilewski: Historia Słowian południowych i zachodnich. Warszawa: PWN, 1988. ISBN 83-01-07549-X.
| Wyszesławice |
|
|---|---|
| Wukanowicze | |
| Nemanicze |
|
| Hrebeljanowicze |
|
| Brankowicze |
|
| Obrenowicze | |
| Karadziordziewicze |
|
| Obrenowicze |
|
| Karadziordziewicze |
|
