Jezioro Tatowskie
54°09′54″N 16°04′27″E/54,165000 16,074167
| |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowości nadbrzeżne | |
| Region | |
| Wysokość lustra |
ok. 33 m n.p.m. |
Położenie na mapie gminy Biesiekierz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu koszalińskiego  | |
| 54°09′54″N 16°04′27″E/54,165000 16,074167
| |
Jezioro Tatowskie[1] – jezioro w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, w gminie Biesiekierz[1].
Występuje również rozpowszechniony wariant nazewniczy Jezioro Tatkowskie[2][3][4].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Według regionalizacji fizycznogeograficznej Jezioro Tatowskie leży na obszarze megaregionu Pozaalpejska Europa Środkowa, prowincji Nizina Środkowoeuropejska, podprowincji Pojezierza Południowobałtyckie, makroregionu Pobrzeże Koszalińskie (313.4), mezoregionu Równina Białogardzka (313.42)[5]. Kondracki i Richling zaklasyfikowali mezoregion do typu wysoczyzn młodoglacjalnych przeważnie z jeziorami, w większości o charakterze gliniastym, falistym lub płaskim[6][7].
Po północnej i wschodniej stronie jeziora rozciągają się zabudowania wsi Tatów. Kilkaset metrów na zachód od Jeziora Tatowskiego leży Parnowskie Jezioro. Około 0,8 km na północny zachód od akwenu położony jest Kikut – wzniesienie o wysokości 60,2 m n.p.m.[4]
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jest to jezioro płytkie[3][2], o głębokości maksymalnej około 2 m[4][a], z licznymi wyspami[8]. Lustro wody położone jest na wysokości około 33 m n.p.m.[4]
Według typu troficznego jest zaliczane do jezior eutroficznych. Ze względu na typ wśród siedlisk wymagających ochrony w obszarach Natura 2000 w Polsce jezioro wraz z nadbrzeżną roślinnością przyległą sklasyfikowano jako 3150, tj. starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion, podtyp 1 – jeziora eutroficzne[3].
Przyroda i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Jezioro wraz z nadbrzeżnymi szuwarami i bagnami objęto rezerwatem przyrody o nazwie „Parnowo”. Ta forma ochrony przyrody została ustanowiona 15 grudnia 1976 na mocy Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 10 listopada 1976 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody i powołana w celu zabezpieczenia miejsc lęgowych rzadkich gatunków ptaków wodnych i błotnych[9]. W Zarządzeniu Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 5 marca 2015 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Parnowo” powierzchnię rezerwatu wyliczono na 62,5826 ha[2].
W obszarze rezerwatu stwierdzono występowanie m.in. parzęchlinu (Meesia sp.), torfowca błotnego (Sphagnum palustre) czy listery jajowatej (Listera ovata)[3].
Wśród awifauny zaobserwowano m.in. mewę siwą (Larus canus), samotnika (Tringa ochropus), sieweczkę rzeczną (Charadrius dubius), dziwonię zwyczajną (Erythrina erythrina) i łabędzia krzykliwego (Cygnus cygnus)[10].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ w oparciu o warstwę ewidencji gruntów i budynków, w: Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej, op. cit.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 352, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ a b c Zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 5 marca 2015 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Parnowo”. Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego, poz. 1081 – Szczecin, dnia 30 marca 2015 r. [dostęp 2020-06-21]. (pol.).
- ↑ a b c d Zarządzenie nr 29/2009 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 22 maja 2009 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody „Parnowo”. Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego, nr 48 poz. 1188 – Szczecin, dnia 13 lipca 2009 r. [dostęp 2020-06-21]. (pol.).
- ↑ a b c d Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2020-06-22]. (pol.).
- ↑ Geoserwis Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2020-06-21]. (pol.).
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2014, s. 46. ISBN 978-83-01-16022-7.
- ↑ Jerzy Kondracki, Andrzej Richling. Regiony fizycznogeograficzne, skala 1:1 500 000. Warszawa: Główny Geodeta Kraju, 1994.
- ↑ Objaśnienia do mapy geośrodowiskowej Polski 1:50 000. Arkusz Pomianowo (81). Państwowy Instytut Geologiczny. Państwowy Instytut Badawczy, 2009. s. 16. [dostęp 2020-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-21)]. (pol.).
- ↑ Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 10 listopada 1976 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (M.P. z 1976 r. nr 42, poz. 206)
- ↑ Andrzej Świerczek: Rezerwaty przyrody w Nadleśnictwie Karnieszewice. Nadleśnictwo Karnieszewice, 2013. [dostęp 2020-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-08)]. (pol.).