Johann Baptist Krumpholz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johann Baptist Krumpholz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1742
Budenice

Pochodzenie

czeskie

Data i miejsce śmierci

19 lutego 1790
Paryż

Przyczyna śmierci

samobójstwo

Instrumenty

harfa

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycyzmu

Zawód

harfista, kompozytor

Johann Baptist Krumpholz, także Jean-Baptiste Krumpholz, cz. Jan Křtitel Krumpholtz (ur. 8 maja 1742 w Budenicach koło Zlonic, zm. 19 lutego 1790 w Paryżu[1]) – czeski harfista i kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec był muzykiem na dworze hrabiego Kinsky’ego, dawał synowi pierwsze lekcje muzyki[2]. Johann Baptist początkowo uczył się gry na rogu, dopiero później zainteresował się harfą[1]. Od 1772 roku występował w Wiedniu[1]. Był uczniem Josepha Haydna i członkiem kapeli nadwornej księcia Esterházyego[1][2]. Przyjaźnił się z Ludwigiem van Beethovenem i był jednym z jego pierwszych mentorów[2]. W 1776 roku odbył tourneé koncertowe po Europie[1][2]. Podczas pobytu w Metzu poślubił Anne-Marie Steckler[2], również cieszącą się uznaniem współczesnych harfistkę[1]. W 1777 roku osiadł w Paryżu, gdzie prowadził działalność kompozytorską i pedagogiczną[1]. Porzucony przez żonę, która uciekła z kochankiem do Anglii, popełnił samobójstwo topiąc się w Sekwanie[2]. Jego brat, Wenzel Krumpholz (ok. 1750–1817), był skrzypkiem i kompozytorem[2].

Skomponował m.in. 2 symfonie, 6 koncertów na harfę, 2 duety na dwie harfy, utwory na harfę solo i harfę z towarzyszeniem innych instrumentów[1]. Przyczynił się do rozwoju techniki gry na harfie i wzbogacenia jej możliwości brzmieniowych[1]. W 1776 roku zademonstrował zbudowaną według własnego pomysłu harpe organisée, będącą ulepszeniem harfy pedałowej Christiana Hochbruckera[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 217. ISBN 978-83-224-3303-4.
  2. a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1974–1975. ISBN 978-0-02-865528-4.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]