Joseph Berry

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joseph Berry
Joe
3 zwycięstwa
Squadron Leader Squadron Leader
Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1920
Cassop-cum-Quarrington, Anglia

Data i miejsce śmierci

2 października 1944
Veendam, Holandia

Przebieg służby
Lata służby

1940–1944

Siły zbrojne

RAF

Jednostki

No. 256 Squadron
No.153 Squadron
No.255 Squadron RAF
No. 501 Squadron RAF

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej nadany trzykrotnie (Wielka Brytania)

Joseph Berry (ur. 28 lutego 1920 w Cassop-cum-Quarrington, zm. 2 października 1944 w Veendam) – brytyjski lotnik, najskuteczniejszy pilot myśliwski w walce z bombami latającymi.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Cassop-cum-Quarrington 12 mil na wschód od Crook, mieszkał przy 55 Ramsey Street, później przeprowadził się do Hampeth. W latach 1931–1936 uczęszczał do Dukes Grammar School w Alnwick[1]. W wieku 16 lat opuścił szkołę, zamieszkał w Carlton, gdzie znalazł pracę w urzędzie skarbowym. Dwa lata później poznał Joyce, swoją przyszłą żonę która pracowała na tym samym wydziale[2].

Boulton Paul Defiant.

8 sierpnia 1940 wstąpił do ochotniczej służby Royal Air Force (RAF Volunteer Reserve). W 1942 przeszedł szkolenie lotnicze i otrzymał przydział, w stopniu sierżanta, do 256 dywizjonu RAF wyposażonego pierwotnie w myśliwce Boulton Paul Defiant a w późniejszym czasie w dwusilnikowe Bristol Beaufighter[1][2]. Po otrzymaniu promocji oficerskiej, 14 marca 1942 wstąpił w związek małżeński[3]. 1 października 1942 awansował na porucznika (flying officer)[4]. 30 stycznia 1943 został przeniesiony do 153 dywizjonu stacjonującego w Afryce Północnej i wyposażonego w myśliwce Bristol Beaufighter. 8 maja 1943 otrzymał przydział do 255 dywizjonu który w sierpniu 1943 został przesunięty na Sycylię.

Swoje pierwsze zwycięstwo osiągnął 9 września 1943 zestrzeliwując niemiecki samolot myśliwski Messerschmitt Me 210, następnego dnia, nad Salerno strącił kolejnego Me 210 lecz był zmuszony ratować się skokiem ze spadochronem[5]. 24 października nad Neapolem powiększył swoje konto o Ju 88.

3 października 1943 255 dywizjon brał udział w operacji Great E-Boat Raid, (atak na niemieckie schnellbooty) w ramach bitwy o Kos. Wyniki operacji nie były zadowalające z powodu złej pogody oraz silnej obrony przeciwlotniczej, straty brytyjskich dywizjonów osiągnęły 27%, 25 Beaufighterów wycofało się z braku paliwa[1].

3 marca 1944 Berry otrzymał Distinguished Flying Cross[6], 14 marca awansował na kapitana (flight lieutenant)[7].

W 1944 został przeniesiony do elitarnej jednostki Fighter Interception Unit w Wittering w której wykonywał nocne loty na myśliwcach Hawker Tempest na przechwytywanie bomb latających V-1, szybko stał się najskuteczniejszym pilotem w walce z V-1[8]. Zgłosił 52 zestrzelenia w mniej niż 2 miesiące, w tym 7 strąceń w nocy 23 lipca 1944[1][9]. 23 sierpnia 1944 tempesty z Fighter Interception Unit zostały wcielone do 501 dywizjonu w Manston a Berry został jego dowódcą[1]. Na czele swojej nowej jednostki atakował wyrzutnie V-1 w Niemczech i Holandii. 2 października 1944, gdy przelatywał na małej wysokości nad Veendam jego samolot został trafiony z broni małokalibrowej. Leciał zbyt nisko aby wyskoczyć na spadochronie, zginął, kiedy samolot zderzył się z ziemią[10][11]. Został pochowany na cmentarzu protestanckim w Scheemda[12].

Zestrzelenia[edytuj | edytuj kod]

V-1 nad Londynem 1944.
Piloci Tempestów omawiają sposoby walki z V-1
Bristol Beaufighter na śródziemnomorskim teatrze działań
Hawker Tempest w locie

Joseph Berry zestrzelił 3 samoloty oraz 59 1/2 bomb latających V-1[13][14].

Data Zestrzeleń Typ
9 września 1943 1 Messerschmitt Me 210
10 września 1943 1 Me 210
24 października 1943 1 Ju 88
28 czerwca 1944 2 V-1
29 czerwca 1944 1 V-1
30 czerwca 1944 3 V-1
2 lipca 1944 1 V-1
3 lipca 1944 1 V-1
5 lipca 1944 2 V-1
6 lipca 1944 4 V-1
8 lipca 1944 3 V-1
9 lipca 1944 1 V-1
17 lipca 1944 2 V-1
19 lipca 1944 4 V-1
21 lipca 1944 1 V-1
23 lipca 1944 7 V-1
25 lipca 1944 4 V-1
27 lipca 1944 1/2 V-1
29 lipca 1944 2 V-1
3 sierpnia 1944 5 V-1
5 sierpnia 1944 5 V-1
7 sierpnia 1944 4 V-1
12 sierpnia 1944 2 V-1
13 sierpnia 1944 1 V-1
15 sierpnia 1944 2 V-1
20 sierpnia 1944 1 V-1
31 sierpnia 1944 1 V-1
Suma 3 + 59 1/2 V-1

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Hawker Tempest – Joe Berry
  2. ↑ a b Joe Berry biography
  3. ↑ London Gazette, wyd. 35541, 28 kwietnia 1942, s. 1863.
  4. ↑ London Gazette, wyd. 35791, 17 listopada 1942, s. 5043.
  5. ↑ Shores (1999), p.44
  6. ↑ London Gazette, wyd. 36406, 29 lutego 1944, s. 1060.
  7. ↑ London Gazette, wyd. 36447, 28 marca 1944, s. 1494.
  8. ↑ Nottingham Post – Joe Berry obituary
  9. ↑ Jansen (1985), pp.380–384
  10. ↑ Jansen (1985), pp.376–385
  11. ↑ Franks (2000), p.104
  12. ↑ CWGC details – S/Ldr J Berry
  13. ↑ WW2Awards website – S/L J Berry
  14. ↑ Shores (1999), pp.44–45

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stephen Bull: Encyclopedia of Military Technology and Innovation. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group, 2004. ISBN 978-1-57356-557-8.
  • William Green: War Planes of the Second World War: Fighters. T. 2. Londyn: Macdonald & Company, 1961. OCLC 601569501.
  • Norman Franks: Royal Air Force Fighter Command Losses. T. 3. Earl Shilton: Midland Counties, 2000. ISBN 1-85780-093-1.
  • John Foreman: The Fighter Command War Diaries. Walton-on-Thames: Air Research, 1996. ISBN 1-871187-34-6.
  • John Foreman: RAF Fighter Command Victory Claims. Part One. Walton-on-Thames: Red Kite, 2003. ISBN 0-9538061-8-9.
  • Christopher Shores: Aces High, tom 2. Londyn: Grub Street, 1999. ISBN 1-898697-00-0.
  • Ab Jansen: Gevleugeld Verleden. Holandia: Forum Boekerij, 1985. ISBN 90-235-8099-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joseph_Berry&oldid=72819704”