Juan Carlos Corazzo

Juan Carlos Corazzo
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1907 ; Montevideo
Pozycja	prawy pomocnik
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
	Urugwaj
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
	Defensor Sporting
	Urugwaj
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Juan Carlos Corazzo (ur. 14 grudnia 1907, zm. 12 stycznia 1986) – piłkarz urugwajski o przydomku Niño, środkowy pomocnik. Później trener. Dziadek Diego Forlána.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Corazzo urodził się w Montevideo, w dzielnicy Barrio Reus. Już w 1920 roku zaczął grać w piłkę w miejscowym klubiku o nazwie Democracia – ponieważ tak wcześnie zaczął uprawiać futbol, zyskał sobie przydomek Niño, czyli dziecko. Po krótkiej grze w Wanderers w 1925 przeszedł do klubu Sud América, w którym występował do 1931 roku.

Grał w reprezentacji Urugwaju – był w kadrze zarówno przed Igrzyskami w 1928 jak i przed mistrzostwami w 1930.

W 1931 przeniósł się do Argentyny, gdzie początkowo niezbyt udanie grał w Racingu. W końcu w 1932 przeszedł do CA Independiente, szybko stając się podstawowym graczem klubu. W Independiente przebywał do 1937 i rozegrał w jego barwach blisko 200 meczów ligowych.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Po powrocie z Argentyny do Urugwaju Corazzo przeszedł kursy trenerskie i został trenerem klubu Defensor.

Odniósł znaczące sukcesy jako trener reprezentacji Urugwaju, którą po raz pierwszy prowadził podczas Copa América 1955, jednak bez powodzenia, gdyż Urugwaj zajął dopiero 4. miejsce – za Argentyną, Chile i Peru. Ponownie objął pieczę nad drużyną narodową po kompromitującym występie w Copa América 1959. Jeszcze w tym samym roku rozegrany został w Ekwadorze kolejny turniej Copa América. Tym razem Urugwaj prowadzony przez nowego trenera grał znakomicie i zdobył mistrzostwo Ameryki Południowej.

Stał na czele reprezentacji podczas finałów mistrzostw świata w 1962 roku, gdzie jednak Urugwaj odpadł już w fazie grupowej.

Kolejny raz przejął pieczę nad reprezentacją Urugwaju po mistrzostwach świata w 1966 roku. Znakomicie przygotował drużynę na turniej Copa América 1967, który wygrał zdobywając po raz drugi tytuł mistrza Ameryki Południowej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 8): Herosi Mundiali, Wydawnictwo GiA, Katowice 1993, ISBN 83-900227-6-3, str. 48
Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI (Tom 13): Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, str. 129

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[t-2] tymczasowo

[t-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u tymczasowo

[a]

[A]

[A]