Jurij Azarow
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
pedagog |
Jurij Azarow (ur. 21 maja 1931 w Razdolnoje na Ukrainie[1], zm. 30 września 2012[2]) – rosyjski i ukraiński pedagog, dr nauk pedagogicznych[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studia w zakresie filologii klasycznej odbył na Uniwersytecie w Charkowie. Po studiach, w latach 1952–1966, pracował jako nauczyciel, a następnie dyrektor szkoły średniej. Od 1976 był samodzielnym pracownikiem w Akademii Nauk Pedagogicznych ZSRR, a następnie w Instytucie Szkolnictwa Wyższego. W 1983 został kierownikiem Katedry Pedagogiki i Psychologii w Instytucie Kultury Ministerstwa Kultury ZSRR[1].
Podstawową problematykę badawczą Azarowa stanowi teoria i metodyka wychowania szkolnego i rodzinnego, a także problemy wychowania estetycznego. Organizował eksperymenty w dziedzinie wychowania estetycznego i wystaw eksperymentalnych prac dziecięcych m.in. w Moskwie, Kijowie oraz Stanach Zjednoczonych. Opracował nowe programy pedagogiki, psychologii ogólnej i psychologii społecznej dla zakładów kształcenia nauczycieli[1].
Publikacje (wybór)[edytuj | edytuj kod]
- Mastierstwo wospitatiela, 1970
- Igra i trud, 1973
- Piedagogika siemiejnych otnoszenij, 1976
- Iskusstwo wospitywat, 1979
- Siemiejnaja piedagogika, 1980, 2 wyd. 1983
- Kniga dla siemiejnogo wospitanija, 1983
- Sczastje waszego rebionka, 1984
Źródło[1].
Powieści (wybór)[edytuj | edytuj kod]
- Solenga, 1987
- Pieczora, 1987
- Iskusstwo lubit dietiej, 1987
- Radost uczit i uczitsia, 1989
Źródło[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”, 2001, s. 33. ISBN 83-88149-41-5.
- ↑ Юрий Азаров [online], livelib.ru [dostęp 2019-04-12].