Kościół św. Doroty w Sławucie
| kościół parafialny | |||||||
 Fasada kościoła | |||||||
| Państwo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Sławuta | ||||||
| Wyznanie | |||||||
| Kościół | |||||||
| Parafia | |||||||
| Wezwanie | |||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
6 lutego | ||||||
| |||||||
Położenie na mapie obwodu chmielnickiego  | |||||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||||
| 50,303944°N 26,863208°E/50,303944 26,863208 | |||||||
Kościół św. Doroty w Sławucie – kościół rzymskokatolicki w Sławucie, położony przy ul. Sobornosti.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kościół św. Doroty został ufundowany w 1822 roku przez ówczesnego właściciela Sławuty, ks. Eustachego Sanguszkę z przeznaczeniem na mauzoleum rodzinne. Zgodnie z intencją fundatora miał być kopią kościoła św. Eustachego w Paryżu. Świątynia została usytuowana na wzgórzu, nieopodal nieistniejącego obecnie pałacu Sanguszków.
Wejście do świątyni poprzedzono wysokim, półkolistnym tarasem, który z obu stron obejmowały półkoliście zakreślone schody. Nad głównym wejściem fundator kazał umieścić zachowany do dzisiaj napis: "Święta Doroto módl się za nami". Na szczycie fasady znajdował się zaś kamienny sarkofag wskazujący na główne przeznaczenie świątyni. Ołtarze kościoła oraz oprawa organów zostały wykonane z czarnego dębu (w znacznym stopniu zachowane do dzisiaj). Po prawej stronie ołtarza znajduje się wejście prowadzące do podziemi z grobami rodu Sanguszków.
W 1935 roku kościół został zamknięty. Otwarto go ponownie podczas okupacji niemieckiej (1941-1944), po czym znowu zamknięto. W okresie ZSRR świątynia zamieniona została na magazyn soli, a większość wyposażenia zniszczono. Kościół został odzyskany przez katolików w 1990 roku. W kolejnych latach, dzięki staraniom proboszcza, ks. Jana Szańcy (od 1996), kościół został w znacznym stopniu wyremontowany, choć prace renowacyjne wciąż nie zostały ukończone. Parafia wchodzi w skład diecezji kamieniecko-podolskiej.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, Wrocław 1994, t. 5, s. 472.