Kościół św. Ducha w Gdańsku

Dawny kościół św. Ducha
	nr rej. 471 z 17 czerwca 1972
	; Stan obecny, zamurowane dawne wejście główne
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Miejscowość	Gdańsk
Adres	Główne Miasto, ul. Grobla IV 8
Typ budynku	kościół, obecnie szkoła
Styl architektoniczny	gotyk
Rozpoczęcie budowy	XIV wiek
Zniszczono	1945
	Położenie na mapie Gdańska Dawny kościół św. Ducha
	Położenie na mapie Polski Dawny kościół św. Ducha
	Położenie na mapie województwa pomorskiego Dawny kościół św. Ducha
	54°21′10,87″N 18°39′18,04″E/54,353019 18,655011
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół św. Ducha – zabytkowy^[1], nieczynny kościół w Gdańsku, na terenie Głównego Miasta. Obecnie funkcjonuje jako część szkoły podstawowej przy ul. Grobla IV 8.

Historia^[2][edytuj | edytuj kod]

W XIV wieku między ul. U Furty i ul. Tobiasza powstała gotycka kaplica. Kaplica została przykryta dekoracyjnym sklepieniem gwiaździstym. W 1357 roku przeniesiono tutaj, do przylegającego do niej budynku, szpital^[3].

W XV wieku została dobudowana do kaplicy nawa kościelna, zmieniając kaplicę w prezbiterium nowego kościoła św. Ducha. Dach zwieńczony został sygnaturką o wysokim spiczastym hełmie. Budynek szpitalny był połączony z nawą kościoła. Południowa ściana mieściła ostrołukowe okna, a po przeciwnej stronie pięć arkad otwierało wnętrze kościoła bezpośrednio na przyległą od północy salę szpitalną. Dzięki temu chorzy mogli brać udział w nabożeństwach. Od 1557 roku kościół był w rękach protestantów.

W połowie XVII wieku rozebrano budynek szpitala i kościół św. Ducha stał się budowlą wolnostojącą. Zamurowane zostały arkady i przebite okna w nawie północnej.

W 1807 roku spłonęła sygnaturka.

W 1945 roku spaliła się więźba dachowa i wystrój wnętrza kościoła. Po II wojnie światowej częściowo odrestaurowanej świątyni odebrano sakralny charakter i połączono ją z nowo wybudowaną szkołą podstawową. Kościół pełni obecnie funkcje szatni (parter) i sali gimnastycznej (na piętrze).